Langzaam eten en goed kauwen

De laatste tijd fiets ik op mijn nieuwe tweedehands transportfiets naar mijn studio. Het is een puike tocht langs het Utrechtse Merwedekanaal. Je passeert het water langs de Munt, waar altijd wel een paar potige dames of heren zich synchroon het leplazarus roeien, terwijl ze vanaf de kant door een schorre sjaars de juiste richting in worden geroeptoeterd. Het geluid van de gelijkklappende roeiriemen op het ochtendwater geeft me altijd een lichte glimlach.
Ik kom over de sluis waarbij ik vaak even knipoog naar een twintig meter hoog oud fabrieksobject aan mijn linkerkant, een soort lichtblauwe hijskraan-duikplankachtige. Snel weer doortrappend vervolg ik mijn route over het soepele rode fietspad. Onder de fietstunnel door, ik knik naar de oude man op het bankje en zie de gele brug al in de verte. De zwoele koffiegeur van de Douwe-Egbertsfabriek begint aan te zwellen. Opeens moet ik met mijn fiets uitwijken voor een groepje wandelende mensen. Een stuk of acht. Er lopen er twee voorop, dan drie en dan nog eens drie. Sommigen hebben een boterhamtrommeltje. Ze praten met elkaar en kuieren zomaar nergens heen. Er is namelijk niets te halen op het fietspad langs het kanaal. Vreemd. Ik probeer me weer te focussen op de weg. En verrek, voor mij loopt weer een groepje werknemers vrolijk wandelend van gedachten te wisselen. En daarachter weer een groepje, en weer een… Het wandelen als onderdeel van het werk … zo zou Steve Jobs het gewild hebben, denk ik als ik verder fiets. Hij was een fervent wandelaar-vergaderaar. Het is goed voor het brein. Je associeert beter, je denkt flexibeler als je wandelt.
Zelf vind ik de tocht van zes kilometer naar mijn studio net iets te lang om met de benenwagen af te leggen. Eric Satie dacht daar heel anders over. Of hij had geen fiets. Of tien benen. Of een stiekem stepje. Eh, ja. Nee, volgens de boeken wandelde hij elke dag vijf kilometer naar zijn werkplek, alwaar de piano hem geduldig opwachtte. Hij componeerde de hele dag en goot zich daarna vol met bier om vervolgens weer naar huis te kruipen. De muziek van Satie is muziek waar je heerlijk op kunt slenteren. Sterker nog, je kunt bijna niet snel lopen als je de Gymnopédies of Sarabandes van Satie op je oren hebt. Deze muziek ademt traagheid. Het zorgt ervoor dat je langzaamaan de ruis van de dag laat passeren. En in die traagheid komt geleidelijk alles tot rust. Rust. En nog een klein stapje. En nog een. En nog een. Maar wel langzaam. Je voet langzaam optillen. En langzaam neerzetten. De armen gewoon langs je lichaam. Langzaam verplaats je je gewicht naar links en leun je op de linkervoet. De rechtervoet komt omhoog.
En zo wandelde ik precies zo traag maar dan zonder Satie een paar dagen geleden met een groepje op een berg in Griekenland. Het was een oefening slow walking tijdens een cursus ‘durational performance’ van het Marina Abramović Instituut. Ik keek naar de vertraagde film die zich in werkelijkheid voor mij afspeelde. Ik hoorde mèh. ‘Mèèèèh?’, dacht mijn trage brein. Ik draaide superslow mijn hoofd naar rechts en keek recht in de ogen van een bruin-witte geit. Hij keek me droog aan, terwijl hij op wat gras kauwde. Vervolgens wierp hij nog een blik op de rest van onze, als lome schildpadden voortbewegende mensengroep. De geit bleef kijken. De geit bleef kijken en kauwen en ik zag dat hij er iets van dacht.