Where the magic happens
Carina Hesper
14 juni 2019
Afgelopen najaar voerde ik samen met beeldend kunstenaar Annette Behrens veertig dagen lang een crowdfundingcampagne op Kickstarter voor de productie van ons memoryspel ‘Toffe Peren’. We hadden minimaal €12.500 nodig om het memoryspel in Nederland bij een duurzame drukker te produceren. Toen onze crowdfunding online ging, proostten we met champagne.
Na de eerste week werd direct duidelijk dat we er alles aan zouden moeten doen om het eindbedrag te halen. Ik werd met een enorme dreun uit mijn comfortzone gezet. Het schijnt dat je je dan begeeft op de plek waar de ‘magic happens’, maar het enige waar ik naar verlangde was die comfortzone. Ik voelde me zo klein en extreem kwetsbaar. Ik was bang om te falen. Wat als we het niet zouden halen? Ik heb die maand minstens vijf keer tegen mijn man geroepen dat ik een andere baan wilde, omdat ik niet meer tegen de extreme onzekerheid van mijn kunstenaarschap kon. Waarom wilde ik dit eigenlijk?! Kon ik niet gewoon gelukkig zijn met een ‘normale’ baan?!
Toch probeerde ik elke dag weer een aantal spannende ‘moetjes’ uit de weg te ruimen, en bleven we contact zoeken en partijen benaderen voor een eventuele samenwerking. Ruim twee weken voor het einde van de crowdfundingperiode kwam het besef dat er een grote kans was dat we het niet zouden halen. Iets over de €6.000 bleef de teller hangen, en het was dagen achtereen verdomd stil op Kickstarter. Ik belde de drukker over de mogelijkheid van een derde van de voorgenomen oplage, en onze ontwerper of we misschien ook een half jaar later konden betalen. Sjonge jonge, wilde ik dit écht zo graag?
Ergens voelde ik me een grote loser, maar gek genoeg kreeg een ander gevoel steeds meer de ruimte in mijn hoofd. Ik begon me te realiseren dat deze veertig dagen een periode van extreme groei waren. We groeiden niet alleen als beeldmakers en fotografen, maar ook als schrijvers en ondernemers. We deden dingen die we eerder niet durfden. We bleven geloven in ons plan, en lieten momenten van extreme twijfel ons niet kapotmaken. We accepteerden dat als de crowdfunding niet zou slagen, dat niet betekende dat ons project geen bestaansrecht had, maar dat de aanvliegroute misschien niet de juiste was.
En toen brak de laatste anderhalve week aan. De druk werd voelbaar, en niet alleen voor ons. Vrienden en kennissen die al aan het begin hadden toegezegd, gingen eindelijk daadwerkelijk overstag. Vijf dagen voor het einde van de crowdfunding belde één van de vele bedrijven die we benaderd hadden mij opeens met een heel concreet voorstel: als je mij deze specifieke prijs per spel kan geven neem ik er 700 af, en dan halen jullie je streefbedrag, toch? Vijf minuten later hing ik overdonderd op en belde direct Annette.
De maandag daarop om vijf uur hadden we een afspraak om alle details te bespreken; 19,5 uur voor het einde van onze crowdfunding. Het was een spannend gesprek, maar we kwamen tot een akkoord. Intens gelukkig stapte ik naar buiten in de wetenschap dat ze het resterende bedrag die avond zouden overmaken, maar Kickstarter bleef akelig stil. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan, om de volgende ochtend met lood in m’n schoenen op te staan… nog altijd niks. In mijn pyjama achter mijn laptop bedacht ik samen met mijn man een plan B om de crowdfunding toch te laten slagen door zelf het resterende bedrag via via over te maken want: crowdfunden is alles of niks!
En toen werd het half negen… en schoot het bedrag op mijn openstaande venster opeens omhoog, over de €14.000 heen. Niet in één keer, nee, crowdfunden is een hele dramatische aangelegenheid. Je ziet de cijfertjes lopen. The magic happened! En dat was nooit gebeurd als ik in die comfortzone was blijven zitten.
Na de eerste week werd direct duidelijk dat we er alles aan zouden moeten doen om het eindbedrag te halen. Ik werd met een enorme dreun uit mijn comfortzone gezet. Het schijnt dat je je dan begeeft op de plek waar de ‘magic happens’, maar het enige waar ik naar verlangde was die comfortzone. Ik voelde me zo klein en extreem kwetsbaar. Ik was bang om te falen. Wat als we het niet zouden halen? Ik heb die maand minstens vijf keer tegen mijn man geroepen dat ik een andere baan wilde, omdat ik niet meer tegen de extreme onzekerheid van mijn kunstenaarschap kon. Waarom wilde ik dit eigenlijk?! Kon ik niet gewoon gelukkig zijn met een ‘normale’ baan?!
Toch probeerde ik elke dag weer een aantal spannende ‘moetjes’ uit de weg te ruimen, en bleven we contact zoeken en partijen benaderen voor een eventuele samenwerking. Ruim twee weken voor het einde van de crowdfundingperiode kwam het besef dat er een grote kans was dat we het niet zouden halen. Iets over de €6.000 bleef de teller hangen, en het was dagen achtereen verdomd stil op Kickstarter. Ik belde de drukker over de mogelijkheid van een derde van de voorgenomen oplage, en onze ontwerper of we misschien ook een half jaar later konden betalen. Sjonge jonge, wilde ik dit écht zo graag?
Ergens voelde ik me een grote loser, maar gek genoeg kreeg een ander gevoel steeds meer de ruimte in mijn hoofd. Ik begon me te realiseren dat deze veertig dagen een periode van extreme groei waren. We groeiden niet alleen als beeldmakers en fotografen, maar ook als schrijvers en ondernemers. We deden dingen die we eerder niet durfden. We bleven geloven in ons plan, en lieten momenten van extreme twijfel ons niet kapotmaken. We accepteerden dat als de crowdfunding niet zou slagen, dat niet betekende dat ons project geen bestaansrecht had, maar dat de aanvliegroute misschien niet de juiste was.
En toen brak de laatste anderhalve week aan. De druk werd voelbaar, en niet alleen voor ons. Vrienden en kennissen die al aan het begin hadden toegezegd, gingen eindelijk daadwerkelijk overstag. Vijf dagen voor het einde van de crowdfunding belde één van de vele bedrijven die we benaderd hadden mij opeens met een heel concreet voorstel: als je mij deze specifieke prijs per spel kan geven neem ik er 700 af, en dan halen jullie je streefbedrag, toch? Vijf minuten later hing ik overdonderd op en belde direct Annette.
De maandag daarop om vijf uur hadden we een afspraak om alle details te bespreken; 19,5 uur voor het einde van onze crowdfunding. Het was een spannend gesprek, maar we kwamen tot een akkoord. Intens gelukkig stapte ik naar buiten in de wetenschap dat ze het resterende bedrag die avond zouden overmaken, maar Kickstarter bleef akelig stil. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan, om de volgende ochtend met lood in m’n schoenen op te staan… nog altijd niks. In mijn pyjama achter mijn laptop bedacht ik samen met mijn man een plan B om de crowdfunding toch te laten slagen door zelf het resterende bedrag via via over te maken want: crowdfunden is alles of niks!
En toen werd het half negen… en schoot het bedrag op mijn openstaande venster opeens omhoog, over de €14.000 heen. Niet in één keer, nee, crowdfunden is een hele dramatische aangelegenheid. Je ziet de cijfertjes lopen. The magic happened! En dat was nooit gebeurd als ik in die comfortzone was blijven zitten.
Carina Hesper
Carina Hesper is beeldend kunstenaar en fotograaf.
Meer over Carina Hesper?
Kijk op:
https://www.carinahesper.nl/
eerlijk DELEN
14 juni 2019