Kontext met een grote K

Ik zit in een black box. Om me heen hangen lange zwarte gordijnen die effectief het daglicht buitensluiten, zoals de bedoeling is in een black box. In het grid boven mijn hoofd hangen theaterlampen, beamers, motion capture camera’s en lighthouses voor VR-brillen. Ik ben alleen achtergebleven. De studenten zijn naar huis. Zij hebben een dag lang kunnen werken in een interactieve installatie van mij. Iets met vier performers die de choreografie Quad van Samuel Beckett lopen, op vier verschillende locaties tegelijk, terwijl we hen met trackers kunnen volgen, en hun positie met licht beamen op de vloer van de andere drie locaties.

Ik zit in de black box, ben daar alleen, maar ik Zoom. Dat is wat we dit jaar doen: Zoomen. Naar voorbeeld van de Italiaanse fysieke balkonsessies in de smalle straten van Bergamo, tijdens de grote lockdown, hebben we op de Utrechtse theaterschool een digitale Balkonsessie, via Zoom. Iets met 100+ kleine hoofdjes op 100+ verschillende locaties tegelijk, die mij via mijn laptopscherm aanstaren. Een miniatuuracteur van Het Nationale Theater praat over elite en Kunst met een grote K. Hij wil zichzelf geen Kunstenaar noemen, want dat is zo elitair en elitair is vies. Iets met wazige kunst die alleen nog begrepen wordt door drie pipo’s van de grachtengordel en een criticus, emancipatie, de stem van het gewone volk.

Via het scherm van mijn telefoon check ik de site van CNN. Biden staat voor in Wisconsin, hij gaat waarschijnlijk winnen van Trump.

Ik staar over mijn laptopscherm heen naar de zwarte ruimte van de black box. Er staat een eenzame en achteloos achtergelaten kruk, precies op de gulden snede van het verder lege vloeroppervlak. Een kier tussen de dikke zwarte gordijnen van de black box laat net een baan licht toe. Als een streep valt het licht precies over de kruk. Een terloopse readymade, voor wie er de schoonheid van wil zien. Hoezo is dit anders dan de provocerende wc-pot van Duchamp? En waarom denkt iedereen nog steeds dat het Duchamp was die dat verzonnen heeft, terwijl Wikipedia zegt dat Barones Elsa von Freytag-Loringhoven die readymade creëerde. Iets met vervagende contexten, alles overal en overal tegelijk, concept, perceptie en interpretatie, maar met een kwantummechanische ironie, zodat alles wat we bekijken pas werkelijk waarde krijgt als we een context kiezen. Een Kruk, met een grote K.