Chemie

‘Hoe is het mógelijk dat je zo’n vader hebt.’ Zegt hij. En: ‘Dan heb je je creativiteit dus van je moeder.’ Maar nee, ik denk toch echt dat ik het bedenk-gen van mijn vader, de chemicus, geërfd heb. Vanaf de overkant van de tafel word ik vol ongeloof aangekeken. Zelf is hij op de middelbare school blijven zitten door die ‘fucking bèta-vakken’ en hij krijgt nog ‘fucking vlekken’ in zijn nek als hij eraan terugdenkt. ‘Allemaal regeltjes en wetten en “zo moet het” want “dat is lógisch”.’ Grote ogen die rollen.
Pakweg een uur geleden rolden z’n ogen ook zo, toen we het hadden over zijn rol als George in Who’s afraid of Virginia Woolf. Ik vond hem te sadistisch acteren en hij bracht ertegenin dat het hele spel met Martha nou eenmaal sadistisch is. Dus zitten we wat te drinken.

Aan de vakgebieden van mijn vader en mij valt het misschien niet af te lezen inderdaad. Maar de appel valt toch niet ver van de boom. Ik geloof dat we ons vak met dezelfde mind set benaderen. Ik zie gelijkenis in hoe wij een casus oppakken en van allerlei kanten bekijken en filosoferen over de eigenschappen en de mogelijkheden ervan. En in hoe we soms ook afstand nemen. Zoals ik nu doe, hier op het terrasje samen met deze acteur.

‘Maar waar práten jullie dan over.’

‘Gewone vader-dochter dingen, denk ik. En we koken samen.’

Nee, dat is niet waar. Hij kookt óf ik kook. Maar niet samen. Ik zou zijn schema maar overhoop gooien en ik zou te veel tijd kwijt zijn aan uitleggen hoe ik iets gedaan wil hebben. Maar we zijn wel samen in de keuken als een van ons kookt.

‘Van de week maakte hij saladedressing van olie en azijn en…rauw ei. Omdat me dat een vergissing leek, vroeg ik ernaar. Ik kreeg een hele verhandeling over hoe olie en azijn samen een emulsie vormen. Dat is dan een naam voor een toestand van vloeistoffen. In dit geval twee vloeistoffen die van nature niet mengen. Even laten staan en de olie en azijn liggen weer gescheiden in het kommetje. Het rauwe ei werkt als een emulgator waardoor de olie en azijn beter gemengd blijven. Tja. Kom er maar op.’

De ogen aan de andere kant van de tafel zijn iets toegeknepen. Hij begint langzaam te knikken en dan klaart zijn gezicht op. Mooi hoe een intern proces aan de buitenkant zichtbaar kan zijn. ‘Als ik zo scheikunde-les had gehad, was ik niet blijven zitten.’

‘Ja!’ Ik stoot bijna mijn drankje om. ‘Maar ik heb het! Dit is precies hoe het voor Martha en George ook werkt. Hun relatie is een emulsie. De leugen die zij samen in stand houden werkt als een emulgator in hun relatie; het houdt ze gemengd. Ze hebben de leugen nodig, ze wíllen de leugen. En dus is dat sadisme niet op zijn plaats.’

We drinken tevreden ons drankje op, de acteur en ik. Mijn vader, de bèta-man, heeft op afstand ons probleem opgelost. Ik zal het hem bij ons volgende etentje vertellen.