‘Willen jullie niet nog een foto’, vraagt iemand van de radiozender, en wij, nieuwelingen in deze context, stemmen gewillig in. We verzamelen ons voor de muur met het logo en ik leun een beetje achterover tot ik hem tegen mijn rug voel, die muur, maar nog voor we goed en wel een plek gevonden hebben, verandert mijn leunen in een langzaam kantelen, het langzaam kantelen in een vastgrijpen van bandgenoten, het vastgrijpen in vallen, ik verlies mijn evenwicht, de muur beweegt, in slow motion gaan we achterover, de muur en ik, en ik zie hoe zich achter ons een nieuwe ruimte opent, een enorme hal, een kantoor met lange rijen bureaus, minstens vijftig typende mensen, we kijken vol verbijstering hun ruimte in wanneer de muur en ik traag en zacht en eindelijk de grond raken. Slechts een paar kantoormensen kijken op; geen van hen lijkt onder de indruk.’
Lees de column over kunst van Madelief Lammers.
