Verstoppertje
Stella van Lieshout
20 juli 2018
Het mooiste moment van verstoppertje spelen vond ik wanneer je nog niet gevonden was. Ik kon me voor even onttrekken aan de wereld en er in gedachten één bedenken die mij beter paste. En als mijn ouders vrienden op bezoek hadden, zat ik het liefst achter de bank met een boek. Een wereld in een wereld. Een plek waar het altijd warm was, ook al sloeg op papier de sneeuw en ijzige wind om je oren. Ook als het slecht afliep.
Toen ik op mijn vierentwintigste in Londen woonde, waren er ontelbaar veel verstopplekken om de stad te kunnen ontvluchten. Niet alleen met boeken in het park, maar vooral in de musea. En aangezien ze gratis toegankelijk waren, stond ik vaak vroeg op om te dwalen langs fossielen, de ontelbare schilderijen of de prachtige, historische kunstwerken in het British Museum. Vaker nog liep ik het Science Museum binnen. Daar, in een zaaltje dat net buiten de route lag, stond het kunstwerk Listening Post. Een enorm raamwerk met allemaal kleine lichtkranten waar teksten op verschenen in een bepaald ritme. Soms voorgelezen, soms in stilte, als een modern muziekstuk. De teksten verschenen via een computer waarop chatrooms over de hele wereld werden afgezocht naar zinnen met een bepaald thema die mensen op dat moment via hun toetsenbord verstuurden. Een begroeting, een uiting van liefde of een antwoord op de vraag wat iemand wil.
Terwijl ouders met hun kinderen door het Science Museum renden en alles ontdekten, zat ik vaak helemaal alleen, te luisteren. Naar het geluid van anonieme mensen op zoek naar contact. Het mechanisch ratelen van de lichtkranten, het monotone voorlezen van zinnen als ‘ik hou van gezien worden’ en ‘ik hou ook van bananen’, zorgden bijna voor een trance. Het kunstwerk was elke dag anders, maar voltrok zich altijd binnen hetzelfde keurslijf. Hoe langer je er zat, hoe meer ruimte er kwam om al die werelden in deze kleine ruimte zelf in te vullen. Een schatkamer vol mogelijkheden. De ideale verstopplek.
Want hoe onmogelijk het ook is om de realiteit te negeren, je kunt haar wel voor even naar de achtergrond verplaatsen. Tot je het te lang vindt duren en weer gevonden wilt worden. Dan hoef je alleen maar met een klein geluidje te laten weten waar je verstopt zit.
Toen ik op mijn vierentwintigste in Londen woonde, waren er ontelbaar veel verstopplekken om de stad te kunnen ontvluchten. Niet alleen met boeken in het park, maar vooral in de musea. En aangezien ze gratis toegankelijk waren, stond ik vaak vroeg op om te dwalen langs fossielen, de ontelbare schilderijen of de prachtige, historische kunstwerken in het British Museum. Vaker nog liep ik het Science Museum binnen. Daar, in een zaaltje dat net buiten de route lag, stond het kunstwerk Listening Post. Een enorm raamwerk met allemaal kleine lichtkranten waar teksten op verschenen in een bepaald ritme. Soms voorgelezen, soms in stilte, als een modern muziekstuk. De teksten verschenen via een computer waarop chatrooms over de hele wereld werden afgezocht naar zinnen met een bepaald thema die mensen op dat moment via hun toetsenbord verstuurden. Een begroeting, een uiting van liefde of een antwoord op de vraag wat iemand wil.
Terwijl ouders met hun kinderen door het Science Museum renden en alles ontdekten, zat ik vaak helemaal alleen, te luisteren. Naar het geluid van anonieme mensen op zoek naar contact. Het mechanisch ratelen van de lichtkranten, het monotone voorlezen van zinnen als ‘ik hou van gezien worden’ en ‘ik hou ook van bananen’, zorgden bijna voor een trance. Het kunstwerk was elke dag anders, maar voltrok zich altijd binnen hetzelfde keurslijf. Hoe langer je er zat, hoe meer ruimte er kwam om al die werelden in deze kleine ruimte zelf in te vullen. Een schatkamer vol mogelijkheden. De ideale verstopplek.
Want hoe onmogelijk het ook is om de realiteit te negeren, je kunt haar wel voor even naar de achtergrond verplaatsen. Tot je het te lang vindt duren en weer gevonden wilt worden. Dan hoef je alleen maar met een klein geluidje te laten weten waar je verstopt zit.
Stella van Lieshout
Stella van Lieshout schrijft, meestal voor theater.
eerlijk DELEN
20 juli 2018
