Schoonheid als antwoord

En ineens zitten we allemaal thuis. Ineens is het virus niet alleen maar van de Chinezen of van de mensen met een Aziatisch uiterlijk, maar van ons allemaal.

Begin februari bedacht een lolbroek het carnavalslied: ‘Voorkomen is beter dan Chinezen’ de ether in te sturen. Het nummer werd gedraaid in de radio-uitzending Laat Met Lex op Radio 10 en nadat ik dat had gehoord had, begon ik aan de voorbereiding van mijn visueel manifest.

Ik wilde een statement maken. Een reactie en antwoord op intolerantie en negatieve uitingen. Aangezien in fotograaf ben, wist ik direct dat ik dit in een visuele vorm moest gieten. Ik had dit onderwerp documentair kunnen aanpakken, maar dan voegde ik naar mijn mening te weinig persoonlijks toe. Ik wilde niet vastleggen wat er nu gebeurt; dat werd namelijk al gedaan. Ik wilde de schoonheid van kunst laten reageren op discriminerende uitingen die ik om mij heen hoorde. Ik wilde laten zien: wij zijn zij en zij zijn wij. Ik wilde een nieuwe norm, ik wilde verandering in denk- en zienswijzen.

Ik koos voor de stijl en vooral de uitstraling van de oude meesters gecombineerd met een Chinees gezicht. Nederlanders met Aziatische roots afbeelden als mooie, zelfbewuste mensen en bovenal als medelanders! Ik wilde ook juist als Nederlandse Nederlander deze boodschap brengen. Daarmee is het niet defensief, maar hopelijk ondersteunend en handen reikend naar iedereen.
Ik begrijp de terechte vraag of ik juist door traditionele Hollandse kleding te gebruiken, schets wat de typische Hollander hoort te zijn of te dragen.
Mijn antwoord daarop is een grote NEE! Ik wil juist laten zien dat de ‘typische Nederlander’ niet bestaat. Door die zogenaamd ‘typische kleding’ te gebruiken en er een Chinees gezicht in te laten schitteren, laat ik zien: deze mensen zijn Nederlanders: in dit geval Hollanders met een Chinese achtergrond.

Kunst en schoonheid vormen zo hopelijk een mild antwoord op de negativiteit die over deze mensen wordt uitgestort.
Een virus maakt ook geen onderscheid in afkomst, is de afgelopen weken gebleken.

Toch heb ik ook gemerkt dat het niet makkelijk is om mijn milde boodschap naar buiten te brengen. De media zaten een beetje met mijn serie in hun maag. Een van de opmerkingen was: ja, we overwegen ze te plaatsen, maar dan willen we wel dat de geportretteerden in een interview zeggen wat ze dan precies merken van de discriminatie. En dat wilde een deel van de geportretteerden niet en ik ook niet.

Waarom niet? Omdat het mij daar niet om gaat. Wat voegt dat toe? We hebben allemaal over de incidenten gelezen. We hebben daar niets meer aan toe te voegen. Mijn serie is een oproep voor een verzacht debat in plaats van moddergooien. Door dieper in te gaan op de racistische uitingen stel je geen nieuwe norm. Mijn boodschap is: laten we begrip voor elkaar krijgen en elkaar zien zoals we zijn. En laat kunst doen waar het goed in is: genieten en delen. Ik ga dus niet terugschreeuwen, ik schenk mooie beelden aan de wereld en ik hoop dat die hun weg vinden naar zoveel mogelijk mensen.

Bekijk de fotoserie Chinese scapegoats