Snelheidsverlaging
Sander Janssens
27 maart 2020
Vrijwel meteen nadat op donderdag 12 maart bekend werd dat de theaters voorlopig dicht moeten, begon Rijkswaterstaat met het aanpassen van de verkeersborden op de Nederlandse snelwegen. Voortaan rijden we overdag niet harder dan honderd kilometer per uur. Althans, als we ons aan de wet willen houden.
En dat willen we, want er zijn vrijwel uitsluitend argumenten vóór die snelheidsverlaging. Dus rij ik de volgende middag, keurig met honderdzeven kilometer per uur op de cruisecontrol, naar wat achteraf voorlopig mijn laatste fysieke werkafspraak blijkt te zijn.
De impact van de theatersluiting overzie ik dan nog lang niet, al heb ik een drukkend onderbuikgevoel dat ik niet helemaal kan duiden. Waarschijnlijk omdat voor het eerst in mijn volwassen leven iets wezenlijks van me is afgenomen, zonder dat ik er invloed op heb. Een beetje zoals die keer dat Dominique het uitmaakte toen ik veertien was: ik begreep het heus wel, maar het voelde zo oneerlijk. Dominique heb ik sindsdien nooit meer gezien, wel heb ik haar jaren geleden toegevoegd op Facebook (zoals het een goeie ex-vriend betaamt: in de stille hoop dat ze een ongelukkig en vervelend leven zou leiden).
Dromend van Dominique word ik opgeschrikt door een auto die me in volle vaart passeert. Zo’n auto (op dit soort momenten zou ik dan graag het merk noemen, maar geen idee, ik weet alleen dat ‘ie blauw was) waaraan je ziet dat de bestuurder helemaal niets dringends heeft, geen calamiteit, maar gewoon zo hard rijdt als hij zelf wil. En ik veracht hem met een voor mij ongekende intensiteit.
Ineens realiseer ik me dat de redenen waarom ik naar het theater ga, precies overeenkomen met dat wat ik niet zoek op de snelweg.
Ik hou van theater dat het gevaar opzoekt, dat risico neemt. Van voorstellingen waarin iets op het spel staat, die onverwachte afslagen nemen, geen tijd inlassen om even bij te tanken en zo in volle vaart een catastrofe tegemoet denderen. Ik hou van botsingen. Hoe omvangrijker hoe beter. Personages die genadeloos in conflict raken, door op het oog onoverbrugbare verschillen van mening en de confrontatie dan niet uit de weg gaan. Die gehavend en getekend uit de rokende puinhopen stappen en van daaruit op zoek gaan naar nieuwe horizonten.
Ik wil ontregeld worden, uit de bocht vliegen, met twee wielen over de vangrail scheuren en hopen dat we de goede kant op hellen, ik wil keihard op mijn plek gezet worden, in mijn maag worden gestompt en dat dan nog een paar keer. Ik wil met honderd kilometer per uur over de snelweg, maar in het theater alle wetten en regels breken.
Dominique win ik niet meer terug en dat is prima, maar tegen het theater wil ik zeggen: we kunnen nu even niet bij elkaar zijn, maar ik beloof jullie, ik ga jullie uiteindelijk niet alleen maar volgen op Facebook, daarmee neem ik geen genoegen. Jullie zullen gehavend en getekend uit de rokende puinhopen stappen, ik ken jullie, en van daaruit op zoek gaan naar nieuwe horizonten.
En ons weerzien zal groots zijn.
En dat willen we, want er zijn vrijwel uitsluitend argumenten vóór die snelheidsverlaging. Dus rij ik de volgende middag, keurig met honderdzeven kilometer per uur op de cruisecontrol, naar wat achteraf voorlopig mijn laatste fysieke werkafspraak blijkt te zijn.
De impact van de theatersluiting overzie ik dan nog lang niet, al heb ik een drukkend onderbuikgevoel dat ik niet helemaal kan duiden. Waarschijnlijk omdat voor het eerst in mijn volwassen leven iets wezenlijks van me is afgenomen, zonder dat ik er invloed op heb. Een beetje zoals die keer dat Dominique het uitmaakte toen ik veertien was: ik begreep het heus wel, maar het voelde zo oneerlijk. Dominique heb ik sindsdien nooit meer gezien, wel heb ik haar jaren geleden toegevoegd op Facebook (zoals het een goeie ex-vriend betaamt: in de stille hoop dat ze een ongelukkig en vervelend leven zou leiden).
Dromend van Dominique word ik opgeschrikt door een auto die me in volle vaart passeert. Zo’n auto (op dit soort momenten zou ik dan graag het merk noemen, maar geen idee, ik weet alleen dat ‘ie blauw was) waaraan je ziet dat de bestuurder helemaal niets dringends heeft, geen calamiteit, maar gewoon zo hard rijdt als hij zelf wil. En ik veracht hem met een voor mij ongekende intensiteit.
Ineens realiseer ik me dat de redenen waarom ik naar het theater ga, precies overeenkomen met dat wat ik niet zoek op de snelweg.
Ik hou van theater dat het gevaar opzoekt, dat risico neemt. Van voorstellingen waarin iets op het spel staat, die onverwachte afslagen nemen, geen tijd inlassen om even bij te tanken en zo in volle vaart een catastrofe tegemoet denderen. Ik hou van botsingen. Hoe omvangrijker hoe beter. Personages die genadeloos in conflict raken, door op het oog onoverbrugbare verschillen van mening en de confrontatie dan niet uit de weg gaan. Die gehavend en getekend uit de rokende puinhopen stappen en van daaruit op zoek gaan naar nieuwe horizonten.
Ik wil ontregeld worden, uit de bocht vliegen, met twee wielen over de vangrail scheuren en hopen dat we de goede kant op hellen, ik wil keihard op mijn plek gezet worden, in mijn maag worden gestompt en dat dan nog een paar keer. Ik wil met honderd kilometer per uur over de snelweg, maar in het theater alle wetten en regels breken.
Dominique win ik niet meer terug en dat is prima, maar tegen het theater wil ik zeggen: we kunnen nu even niet bij elkaar zijn, maar ik beloof jullie, ik ga jullie uiteindelijk niet alleen maar volgen op Facebook, daarmee neem ik geen genoegen. Jullie zullen gehavend en getekend uit de rokende puinhopen stappen, ik ken jullie, en van daaruit op zoek gaan naar nieuwe horizonten.
En ons weerzien zal groots zijn.
Sander Janssens
Sander Janssens schrijft over theater voor NRC en Theaterkrant en zit in de Nederlandse Toneeljury.
Meer over Sander Janssens?
Kijk op:
https://sanderjanssens.nl/
eerlijk DELEN
27 maart 2020
