Iona & Céline
Rineke Roosenboom
8 juni 2018
Iona Daniel en ik zijn schrijvers, en sinds een paar jaar spelen we ook onze teksten onder de naam iona&rineke. De eerste keer dat we dat deden, besloten we ons te verdiepen in een idool. We verzonnen een aantal eisen waaraan dit idool moest voldoen: we zochten een vrouw in haar eentje, een zangeres, en bovenal iemand van wie wij nooit fan konden zijn. Céline Dion. Ze voldeed aan alle eisen en vooral die laatste. We kenden haar niet-coole imago, vonden de opbouw van haar muziek simpel (met altijd een modulatie aan het einde). Maar vooral de liedteksten vonden we ECHT ERG.
Als Iona en ik schrijven, willen we dat ons publiek iets zelf ervaart, in plaats van dat wij eróver vertellen. Als een personage zich verdrietig voelt, laten we dat personage niet zeggen dat het verdrietig is, maar beschrijven we de situatie, zodat het publiek dat gevoel kan invullen. We proberen grote emoties te vermijden: in onze stukken komen de woorden liefde en bedrog niet voor. We benadrukken de emoties van een tekst niet extra in spel en vormgeving, want rode rozen moet je niet rood verven. Céline kan dat niet schelen. In Célines muziek en clips regent het vaak en vallen fotolijstjes van haar en haar geliefde in scherven op de grond. Regelmatig rent Céline door enorme huizen en bijna altijd blaast de wind door haar haar en tegen haar pastelkleurige jurken die dan om haar heen fladderen. Bij optredens maakt ze handbewegingen om haar woorden kracht bij te zetten, knalt onweer op de grote schermen en als er geen windmachines zijn, beweegt Céline haar jurken zelf om het fladderende effect te krijgen.
Toen de presentator ons Céline Dion-stuk aankondigde, zaten Iona en ik op het toneel, onder een tafel verstopt, met posters van Céline ervoor. We wisten allebei dat dit een grote fout was: wij, twee schrijvers, op een toneel. We hadden dit niet moeten doen, over tien minuten moesten we zelfs playbacken. Toch zaten we daar. Zij zenuwachtig met een piep in haar oor en ik fluisterde in paniek dat ik mijn tekst was vergeten.
Iona zei mijn eerste zin in mijn oor en klom daarna door de posters van Céline heen, het toneel op. Zij was er al, door haar had ik mijn woorden in mijn hoofd: ik hoefde alleen maar achter Iona aan te lopen.
Iona en ik bleken niet bestand tegen Céline. Nog altijd luisteren we haar muziek als pauzemoment op een werkdag. We krijgen kippenvel van haar stem en zijn vatbaar voor de modulaties. Meer en meer waarderen we ook de teksten en de drielaags-geverfde rozen.
Als ik nu Célines muziek hoor, hoor ik niet alleen wat zij wil overbrengen. Ik denk ook aan Iona en mij samen. Hoe wij elkaar over grenzen duwen. Of nee: dat we, als we samenwerken, zelf over grenzen durven gaan, omdat we op de ander vertrouwen. Omdat we weten dat de ander er is als iets misgaat. Dat als ik mijn tekst kwijt ben, jij, Iona, mijn tekst in mijn oor fluistert.
“You were my voice when I couldn’t speak.
You were my eyes when I couldn’t see.
You saw the best there was in me.
Lifted me up when I couldn’t reach.
You gave me strength ‘cause you believed.”
Ik ben van plan om meer als Céline te schrijven. Misschien zonder kletterende fotolijstjes, maar ik wil wel de meer emotionaliteit in mijn teksten opzoeken.
En sowieso een windmachine.
Als Iona en ik schrijven, willen we dat ons publiek iets zelf ervaart, in plaats van dat wij eróver vertellen. Als een personage zich verdrietig voelt, laten we dat personage niet zeggen dat het verdrietig is, maar beschrijven we de situatie, zodat het publiek dat gevoel kan invullen. We proberen grote emoties te vermijden: in onze stukken komen de woorden liefde en bedrog niet voor. We benadrukken de emoties van een tekst niet extra in spel en vormgeving, want rode rozen moet je niet rood verven. Céline kan dat niet schelen. In Célines muziek en clips regent het vaak en vallen fotolijstjes van haar en haar geliefde in scherven op de grond. Regelmatig rent Céline door enorme huizen en bijna altijd blaast de wind door haar haar en tegen haar pastelkleurige jurken die dan om haar heen fladderen. Bij optredens maakt ze handbewegingen om haar woorden kracht bij te zetten, knalt onweer op de grote schermen en als er geen windmachines zijn, beweegt Céline haar jurken zelf om het fladderende effect te krijgen.
Toen de presentator ons Céline Dion-stuk aankondigde, zaten Iona en ik op het toneel, onder een tafel verstopt, met posters van Céline ervoor. We wisten allebei dat dit een grote fout was: wij, twee schrijvers, op een toneel. We hadden dit niet moeten doen, over tien minuten moesten we zelfs playbacken. Toch zaten we daar. Zij zenuwachtig met een piep in haar oor en ik fluisterde in paniek dat ik mijn tekst was vergeten.
Iona zei mijn eerste zin in mijn oor en klom daarna door de posters van Céline heen, het toneel op. Zij was er al, door haar had ik mijn woorden in mijn hoofd: ik hoefde alleen maar achter Iona aan te lopen.
Iona en ik bleken niet bestand tegen Céline. Nog altijd luisteren we haar muziek als pauzemoment op een werkdag. We krijgen kippenvel van haar stem en zijn vatbaar voor de modulaties. Meer en meer waarderen we ook de teksten en de drielaags-geverfde rozen.
Als ik nu Célines muziek hoor, hoor ik niet alleen wat zij wil overbrengen. Ik denk ook aan Iona en mij samen. Hoe wij elkaar over grenzen duwen. Of nee: dat we, als we samenwerken, zelf over grenzen durven gaan, omdat we op de ander vertrouwen. Omdat we weten dat de ander er is als iets misgaat. Dat als ik mijn tekst kwijt ben, jij, Iona, mijn tekst in mijn oor fluistert.
“You were my voice when I couldn’t speak.
You were my eyes when I couldn’t see.
You saw the best there was in me.
Lifted me up when I couldn’t reach.
You gave me strength ‘cause you believed.”
Ik ben van plan om meer als Céline te schrijven. Misschien zonder kletterende fotolijstjes, maar ik wil wel de meer emotionaliteit in mijn teksten opzoeken.
En sowieso een windmachine.
Rineke Roosenboom
Rineke Roosenboom schrijft toneel.
eerlijk DELEN
8 juni 2018
