Hoe ik artiest werd (het was hard)
Nanda Roep
3 augustus 2018
Dit seizoen heeft mijn eerste professionele musical gedraaid in de Nederlandse theaters. Wat was ik trots! En ook naïef!
Als klein meisje droomde ik al van een voorstelling, maar het duurde 46 jaar voor ik mijn musical aankondigde, gebaseerd op mijn eigen kinderboekenserie. Toch had ik niet stilgezeten. Als dertiger had ik mijn eerste stappen gezet op De Parade en ik had bovendien schoolvoorstellingen gemaakt en op diverse festivals gespeeld als schrijfster. Terugkijkend moet ik echter bekennen dat ik nog altijd geen idee had van wat me te wachten stond.
Mijn musical, voor gezinnen met kinderen vanaf zeven jaar, beschouw ik als een zaadje dat ik graag wilde planten. Ik schreef liedjes en een script. Ik vond een impresariaat en een cast. Ik maakte een decor en dwong mijn partner tot hulp. Zo werd mijn dierbare zaadje vrolijk geplant. Ik kon niet wachten om te zien wat er allemaal voor moois uit zou groeien.
Al gauw werd een groen puntje zichtbaar; het plantje kwam op! Maar precies toen ik opstond om te juichen, werd het platgetrapt door een of andere bullebak…
Tip: Bouw een hekwerk
Op de allereerste try-out van mijn allereerste musical, namelijk, ik herhaal: de alleréérste try-out, bleek er een ‘recensent’ in mijn zaal te zitten van een online recensiemachine. Er volgde een stuk vol aannames, met woorden als ‘lijken’ of ‘schijnen’ en nog meer giswerk. Met een trap na van één ster. Geschrokken keek ik naar mijn in de kiem vertrapte plantje. Er had nog geen bloemetje aan kunnen groeien…
Kon dit zomaar, dit was toch geen recensie te noemen, neemt de theaterwereld hiermee genoegen? Deze figuur had zichtbaar geen kennis van mijn traject en mijn ervaring, nee, mijn ‘recensent’ leek duidelijk een vrijwilliger.
Kennelijk bekostigde hij zijn hobby met een reiskostenvergoeding, want hij had extra veel reistijd gekozen om speciaal naar onze allereerste try-out te gaan, ik herhaal: de allereerste. Terwijl hij nota bene vlakbij zijn huis naar een latere show had gekund. Via mail kreeg ik verontschuldigingen vanuit de redactie, maar op de site liet de hoofdredacteur stoer noteren dat hij – als recensiemachine – zou gaan zitten waar en wanneer hem beliefde. Dit was mijn eerste shock.
Ik probeerde de schade op te nemen van mijn vertrapte kiem. Overal lag omgewoelde aarde en in de piepkleine blaadjes zaten al donkergroene scheurlijntjes. Maar het leefde nog, het leefde, de kleine wortels zaten nog, onvast, in de grond.
Tip 2: Samen tuinieren schept een band
Na deze grove inbreuk gebeurde er iets opvallends: overal waar ik artiesten sprak, werd ik zo mogelijk nog warmer onthaald dan ik in twintig jaren als schrijfster al had meegemaakt. Artiesten begonnen met mij herinneringen te delen aan hun eigen beginjaren. Collegiaal vertelden ze hoeveel onrecht zij ooit moesten doorstaan. Het ging van regelrechte beroemdheden tot artiesten in een marginaler bestaan.
Tot mijn verrassing bleek er een onzichtbaar deurtje te bestaan waar ik nu doorheen was gekomen, een perron 9-driekwart voor theatermakers.
Sindsdien houd ik tevreden mijn parasol boven mijn uitgedeukte plantje. Ik werk aan een tweede seizoen én aan een tweede voorstelling. Kom maar op.
Als klein meisje droomde ik al van een voorstelling, maar het duurde 46 jaar voor ik mijn musical aankondigde, gebaseerd op mijn eigen kinderboekenserie. Toch had ik niet stilgezeten. Als dertiger had ik mijn eerste stappen gezet op De Parade en ik had bovendien schoolvoorstellingen gemaakt en op diverse festivals gespeeld als schrijfster. Terugkijkend moet ik echter bekennen dat ik nog altijd geen idee had van wat me te wachten stond.
Mijn musical, voor gezinnen met kinderen vanaf zeven jaar, beschouw ik als een zaadje dat ik graag wilde planten. Ik schreef liedjes en een script. Ik vond een impresariaat en een cast. Ik maakte een decor en dwong mijn partner tot hulp. Zo werd mijn dierbare zaadje vrolijk geplant. Ik kon niet wachten om te zien wat er allemaal voor moois uit zou groeien.
Al gauw werd een groen puntje zichtbaar; het plantje kwam op! Maar precies toen ik opstond om te juichen, werd het platgetrapt door een of andere bullebak…
Tip: Bouw een hekwerk
Op de allereerste try-out van mijn allereerste musical, namelijk, ik herhaal: de alleréérste try-out, bleek er een ‘recensent’ in mijn zaal te zitten van een online recensiemachine. Er volgde een stuk vol aannames, met woorden als ‘lijken’ of ‘schijnen’ en nog meer giswerk. Met een trap na van één ster. Geschrokken keek ik naar mijn in de kiem vertrapte plantje. Er had nog geen bloemetje aan kunnen groeien…
Kon dit zomaar, dit was toch geen recensie te noemen, neemt de theaterwereld hiermee genoegen? Deze figuur had zichtbaar geen kennis van mijn traject en mijn ervaring, nee, mijn ‘recensent’ leek duidelijk een vrijwilliger.
Kennelijk bekostigde hij zijn hobby met een reiskostenvergoeding, want hij had extra veel reistijd gekozen om speciaal naar onze allereerste try-out te gaan, ik herhaal: de allereerste. Terwijl hij nota bene vlakbij zijn huis naar een latere show had gekund. Via mail kreeg ik verontschuldigingen vanuit de redactie, maar op de site liet de hoofdredacteur stoer noteren dat hij – als recensiemachine – zou gaan zitten waar en wanneer hem beliefde. Dit was mijn eerste shock.
Ik probeerde de schade op te nemen van mijn vertrapte kiem. Overal lag omgewoelde aarde en in de piepkleine blaadjes zaten al donkergroene scheurlijntjes. Maar het leefde nog, het leefde, de kleine wortels zaten nog, onvast, in de grond.
Tip 2: Samen tuinieren schept een band
Na deze grove inbreuk gebeurde er iets opvallends: overal waar ik artiesten sprak, werd ik zo mogelijk nog warmer onthaald dan ik in twintig jaren als schrijfster al had meegemaakt. Artiesten begonnen met mij herinneringen te delen aan hun eigen beginjaren. Collegiaal vertelden ze hoeveel onrecht zij ooit moesten doorstaan. Het ging van regelrechte beroemdheden tot artiesten in een marginaler bestaan.
Tot mijn verrassing bleek er een onzichtbaar deurtje te bestaan waar ik nu doorheen was gekomen, een perron 9-driekwart voor theatermakers.
Sindsdien houd ik tevreden mijn parasol boven mijn uitgedeukte plantje. Ik werk aan een tweede seizoen én aan een tweede voorstelling. Kom maar op.
Nanda Roep
Nanda Roep is schrijfster van (kinder)boeken, liedjes en theater, en uitgever.
eerlijk DELEN
3 augustus 2018