Hier en nu – Een lijn kan je ook samen trekken
Liesje van den Berk
16 november 2018
Ik kijk in mijn volle agenda: 25 en 26 augustus performance art weekend in voormalige Nijverheidsschool in Gent van P/ROPS.
Paniek, ik kan pas op de locatie aanwezig zijn als het festival al is begonnen.
Ik mail, informeer, zoek, google.
O nee, de toegewezen ruimte lijkt te ver weg van de looproute van de bezoekers.
Ik app, mopper, pieker.
De tweede locatie is te smal, te weinig afstand voor de mensen.
Ik vraag foto’s, vraag nog meer foto’s.
Ik bel, klaag, peins.
Krampachtig probeer ik grip te krijgen op de locatie en de performance, maar het beeld en de ideeën blijven weg.
Niet overtuigd kies ik toch de eerste locatie. Onzeker, gespannen en vermoeid vertrek ik zaterdagmorgen 25 augustus vroeg naar Gent.
Traag loop ik rondjes door het vervallen schoollokaal,
mijn handen glijden over de afbladderende muren,
de muur brokkelt af tussen mijn handen,
ik test of ik stukken van de bordeauxrode stenen vloer kan loswrikken met mijn vingers via de scheuren.
Opeens weet ik het. Ik vraag de curator of ze er bezwaar tegen heeft als ik stukken van de muur, plinten en vloer afbreek.
Gelukkig: ze gaat akkoord.
Ik pak schuurpapier uit mijn koffer en verrast constateer ik dat de kleur van het schuurpapier samenvalt met de vloer. Perfect.
Op dat moment valt de onzekerheid van mij af, gaan het bloed en de energie stromen in mijn lichaam en kan ik niet wachten tot ik de performance mag gaan uitvoeren.
Even later speur ik naar de losse stukken van de muren, plinten en vloer en peuter ze voorzichtig los als een oude korst van een schaafwond.
Een groep mensen kijkt naar mij, ik kijk terug en zoek een opening voor een gesprek.
Eén meter schuurpapier rolt aan de voeten van een van de toeschouwers. Ik trek een lijn met een brokstuk van het lokaal over het schuurpapier en geniet van het schurende geluid en het spoor dat verschijnt op het schuurpapier. Aan de andere kant van het schuurpapier nodig ik met mijn ogen een toeschouwer uit om mee te tekenen. De toeschouwer pakt het brokstuk over en trekt een lijn terug. Op dat moment ontstaat er een gesprek en valt de omgeving weg. Er is alleen nog maar het stuk puin tussen onze handen en het spoor van stof op het schuurpapier. Zo voer ik verschillende gesprekken in de ruimte, steeds andere geluiden, ritmes, kleuren en lijnen, elk materiaal en elke persoon heeft zijn eigen gesprek. Als het stuk puin is gladgeschaafd, klop ik het stof in een lijn op de vloer en schrijf zo langzaam de letters HERE en NOW.
NOWHERE
NOW HERE
NO WHERE
Een beeld dat via mijn telefoon en mijn mail niet binnenkwam, werd pas op locatie voelbaar, kneedbaar en grijpbaar. Pas op het moment dat ik samen met de ruimte ademhaal, vallen mijn gepieker en gepeins weg, en ervaringen van eerdere performances op hun plek.
Paniek, ik kan pas op de locatie aanwezig zijn als het festival al is begonnen.
Ik mail, informeer, zoek, google.
O nee, de toegewezen ruimte lijkt te ver weg van de looproute van de bezoekers.
Ik app, mopper, pieker.
De tweede locatie is te smal, te weinig afstand voor de mensen.
Ik vraag foto’s, vraag nog meer foto’s.
Ik bel, klaag, peins.
Krampachtig probeer ik grip te krijgen op de locatie en de performance, maar het beeld en de ideeën blijven weg.
Niet overtuigd kies ik toch de eerste locatie. Onzeker, gespannen en vermoeid vertrek ik zaterdagmorgen 25 augustus vroeg naar Gent.
Traag loop ik rondjes door het vervallen schoollokaal,
mijn handen glijden over de afbladderende muren,
de muur brokkelt af tussen mijn handen,
ik test of ik stukken van de bordeauxrode stenen vloer kan loswrikken met mijn vingers via de scheuren.
Opeens weet ik het. Ik vraag de curator of ze er bezwaar tegen heeft als ik stukken van de muur, plinten en vloer afbreek.
Gelukkig: ze gaat akkoord.
Ik pak schuurpapier uit mijn koffer en verrast constateer ik dat de kleur van het schuurpapier samenvalt met de vloer. Perfect.
Op dat moment valt de onzekerheid van mij af, gaan het bloed en de energie stromen in mijn lichaam en kan ik niet wachten tot ik de performance mag gaan uitvoeren.
Even later speur ik naar de losse stukken van de muren, plinten en vloer en peuter ze voorzichtig los als een oude korst van een schaafwond.
Een groep mensen kijkt naar mij, ik kijk terug en zoek een opening voor een gesprek.
Eén meter schuurpapier rolt aan de voeten van een van de toeschouwers. Ik trek een lijn met een brokstuk van het lokaal over het schuurpapier en geniet van het schurende geluid en het spoor dat verschijnt op het schuurpapier. Aan de andere kant van het schuurpapier nodig ik met mijn ogen een toeschouwer uit om mee te tekenen. De toeschouwer pakt het brokstuk over en trekt een lijn terug. Op dat moment ontstaat er een gesprek en valt de omgeving weg. Er is alleen nog maar het stuk puin tussen onze handen en het spoor van stof op het schuurpapier. Zo voer ik verschillende gesprekken in de ruimte, steeds andere geluiden, ritmes, kleuren en lijnen, elk materiaal en elke persoon heeft zijn eigen gesprek. Als het stuk puin is gladgeschaafd, klop ik het stof in een lijn op de vloer en schrijf zo langzaam de letters HERE en NOW.
NOWHERE
NOW HERE
NO WHERE
Een beeld dat via mijn telefoon en mijn mail niet binnenkwam, werd pas op locatie voelbaar, kneedbaar en grijpbaar. Pas op het moment dat ik samen met de ruimte ademhaal, vallen mijn gepieker en gepeins weg, en ervaringen van eerdere performances op hun plek.
Liesje van den Berk
Liesje van den Berk is beeldend kunstenaar.
eerlijk DELEN
16 november 2018