Schrijver Koos Degeling schreef de Column over Kunst voor ons, getiteld Symfonisch ongenoegen.
De dag is een ritme van regelmaat. Met als eerste klanken het openen van de gordijnen en het pruttelen van de koffie. Alle instrumenten staan klaar voor hun partij. De melodie kan ik dromen en ook het slotakkoord kent geen verrassingen. Netflix toont mij een nieuwe aflevering en daarna is het stil. Het repertoire van de corona is beperkt en elke dag hetzelfde liedje. Ik koester ieders gezondheid en ben dankbaar voor het behoud ervan, maar de monotonie is slopend. Klusjes, meditatie en literatuur ten spijt, ik wil weg. Ik trek noodgedwongen de natuur in, loop urenlang, maar de ordening der dingen, de perfectie van het groen onder strakblauwe lucht brengt alleen maar balans. De harmonie is niet te harden. Ik trek de nacht aan stukken met behulp van een fles drank. In de flarden vind ik enig genoegen, maar het voelt als valsspelen. Net als beschonken schrijven in het moment heel wat lijkt, laat het ochtendgloren zijn genadeloos licht erop schijnen. […lees de hele column…]
