Van alle geschilderde kunstvormen roert het stilleven zich het luidruchtigst. Brekend servieswerk, wapperende gordijnen, gekletter van bestek, een kast die krakend uit zijn voegen barst. Het stilleven is de poltergeist van de schilderkunst. Klinkende namen: de sonore Morandi, fluitende ketels van Gubbels, de meerstemmige kleurenkoren van Cézanne, Gustons huisraad dat met veel kabaal door de kamers vliegt, de naklank van visuele trillingen in de zestiende-eeuwse ‘natures mortes’… Schetterend geel, knallend rood, daverend blauw en dof klinkende aardkleuren: de kakofonie van de ketelmuziek. In het stilleven valt dit alles luidruchtig op zijn plaats om er tijdelijk het zwijgen toe te doen. Fijnzinnige voorstellingen blijken decors te zijn, waarachter een wereld schuilt waar compositorische samenhang een illusie is. Een geschilderde illusie.
