Als we kijken naar de schilderijen van Vincent van Gogh, Edward Munch of Per Kirkeby zien we verschillende schilderwijzen. Maar allen raken ze ons in hun melancholie en zeggingskracht zonder dat we ze sentimenteel vinden. Ook het werk van Armando heeft iets van die onbeschreven melancholie. Is het de manier waarop de maagden aan het strand staan bij Munch, de kleurkracht en compositie bij Kirkeby, het eenzame sombere gestructureerde zwart van de afgetopte bomen bij Armando? De extra aangezette schilderstoets bij Van Gogh of is het toch alleen die eenzame handkar in dat landschap? Wij gaan deze week kijken of we onze thema’s op een dergelijke manier vorm kunnen geven dat net die touche, die vibratie of zeggingskracht ontstaat die het werk zo overtuigend maakt.
