Met de gulden snede en het bepalen van het zwaartepunt in een schilderij gaan we in Europa altijd uit van een kijkrichting van links naar rechts. Het belangrijkste of spannendste gedeelte bevindt zich meestal rechts van het midden, op grofweg 3/5 van het doek. Het kan ook zijn dat daar juist de doorkijk, de leegte of een kleuraccent aanwezig is. Als kijker ervaar je dit als prettig, ‘zoals het hoort’. Als je naar Japanse of Chinese kunst kijkt, zie je dat die anders is gecomponeerd: meer verticaal in zijn richting en lijnenspel. Veel teksten in deze landen zijn van boven naar beneden geschreven. Arabisch en Hebreeuws worden van rechts naar links geschreven. Arabische kunst is voor het grootste deel abstract en symmetrisch of spiegelend. Is er een verband tussen de schrijfrichting in een cultuur en de manier van composities maken, bekijken en waarderen? Deze week gaan we via schrijfoefeningen en de vertaling ervan in schilderijen onderzoeken of onze kijkrichting veranderd kan worden. Een spannende manier om uit te vinden of er meerdere mogelijkheden bestaan dan onze hersenen ons voorschrijven.
