Teleurstelling is geen kunst

Nu elk evenement wordt afgezegd, is men een baken van begrip. ‘Jammer, maar het kon niet anders.’ Nooit eens iemand die uitbarst: ‘Godver, voor het eerst in veertig jaar, blazen ze het af, tyfuslijers.’
Teleurstelling, en alles wat ze in haar kielzog meetrekt: woede, zelfhaat, implosie, is nooit de bovenliggende emotie. Dat mag ze tenminste niet zijn. Dat is niet professioneel.

Natuurlijk is de volksgezondheid belangrijker dan een koddig liedjesfestijn, of kijken naar miljonairs die een bal schoppen. Rationeel is bijna elke teleurstelling plat te slaan. Het is een eenzame emotie. Je mag er nooit in wonen. Hartenpijn, woede, verdriet, daar is makkelijk grote kunst van te maken. Maar teleurstelling. Joh, jammer, sta op en ga verder met je leven.
Je weet ook nooit zeker of het terecht is. Mag je je twee dagen in je kamer opsluiten, omdat men tegen je samenspande bij een potje kolonisten? Tja, nu mag het, maar anders…
Teleurstelling, omdat het niet geworden is zoals je wilde. Het wordt meestal niet zoals je wilt.

Waar vind je teleurstelling in kunst? In weemoedige schilderijen? Er zijn boeken, meestal kinderboeken, maar die eindigen vaak in overwinning. Alsof teleurstelling iets is wat je moet afleren.

Plaatsvervangend kunnen we onze teleurstelling in sport kwijt. Vul hier uw verloren voetbalfinale in. Maar het delen van desillusie is geen feest – een mengeling van kop op en ik moet nu weg. Niemand wil je gesmolten ijsje hebben.

Een uitstapje dan maar! (Dat wordt nu iedereen opgesloten zit wellicht gewaardeerd.)
Ik ben in de ban geraakt van langlaufen. Er is niet eens een normaal Nederlands woord voor, dus ik zal jullie niet vervelen met de details. Het kijkt als wielrennen en dus hoop ik op enig Hollands begrip. Fanatiek volgde ik het WK. In de discipline sprint gingen drie Zweedse langlaufsters in de laatste bocht nog op kop, tot ze elkaar ondersteboven skieden.

Ik was daarna een week niet te genieten. Godverdomme, als ze op de been was gebleven, had Maja Dahlqvist met twee vingers in de neus gewonnen! Maar mijn nuchtere ik vond dit vreemd. Wat maakte mij zo’n Scandinavisch wedstrijdje sneeuwglijden uit? Die atleten hebben een topleven, aandacht en een toekomst.
Hoe zat dat met mijn eigen leven, eigenlijk? Tja, dat laat nog wel wat te wensen over. Was mijn overdreven teleurstelling projectie? Waarom zit ik altijd klaar voor een statusupdate, en komt er dan niks?

Nu hoor ik van theatervoorstellingen die in het water vallen door de lockdown, en er hangt een wolk van dreiging boven musea en theaters en zzp’ers. Tuurlijk, reddingsplannen. Maar daaronder moeten zeeën van teleurstelling borrelen.
Joh, jammer, sta op, ga verder met je leven. Ben je professioneel als je zo over anderen denkt?

Na het finale-debacle weigerde Maja Dahlqvist een interview: ‘Nee, nu wil ik alleen bitter zijn.’
Dat vond ik helemaal terecht.