Schnabbel

Ik sta voor de glazen schuifdeur van het entreegebouw van het Rijksmuseum. Hoewel de veiligheidsmensen achter de balie mij allang gezien hebben, verplaatsen ze eerst nog wat papier voordat ze op de knop drukken. Een irritante zoemer begeleidt mijn binnenkomst in de sluis; vier vierkante meter en twee dichte schuifdeuren, ik kan geen kant meer op.

‘Zegt u het eens…’

‘Goedenavond, ik kom trompetspelen op het modegala vanavond en er is me verteld dat ik me hier moest melden.’

‘O…. Uw legitimatie?’

Zwijgend wordt mijn naam gecheckt, mijn badge geprint en de tweede schuifdeur opent. Terwijl ik op een bankje wacht, bel ik mijn contactpersoon van het feest. Zij komt mij halen en neemt mij mee door het doolhof naar de grote nieuwe entreehal van het museum.

De voorbereiding van het modegala is in volle gang. Obers en serveersters zoemen als een groep werkbijen om de vele gedekte tafels terwijl licht- en geluidsmannen de microfoons, speakers en installaties testen. Op het podium staat een ongezond dunne vrouw in een ongezond dure jurk haar aankondigingen te oefenen, terwijl twee jongere modellen instructies krijgen van de altijd nerveuze floormanager.
Nadat ik een tijdje wortel sta te schieten vertelt de floormanager mij dat ik bovenaan de trap zal spelen, recht tegenover de ingang waar alle gasten binnenkomen. Inmiddels huppelt een balletduo het podium op. Ik had meegekregen dat het Nationale Ballet mogelijk aanwezig zou zijn.

Toen ik deze goedbetaalde schnabbel kreeg, was ik er blij mee. Tot ik vanochtend tot de conclusie kwam dat ik nog steeds het minimumloon ontvang. Hoewel ik € 300 krijg voor 30 minuten spelen, zitten er uren voorbereiding in aan correspondentie, muziek uitzoeken (ze wilden “iets Frans”), het gewenste stuk opschrijven en het vervolgens uit mijn hoofd leren. Maar ik heb wel een vrij en afwisselend leven en wil dat voor geen goud kwijt!

Ik bestijg de trap richting mijn met witte tape gemarkeerde speelplek, en kom te staan naast de -nu dichte- draaideur aan het fietspad onder het Rijksmuseum door. Goed ingepakte voorbijgangers kijken vluchtig en nieuwsgierig naar binnen.
Ik proef de akoestiek en ben blij verrast. Ondanks een flinke galm kan ik mijn directe geluid nog goed horen. Tien meter onder mij draait een geluidstechnicus zijn wijsvinger in de rondte; doorspelen. Naast hem staat de lichttechnicus die naar de andere kant van de zaal gebaart om de spot recht op mij gericht te krijgen.

De walkietalkies kondigen de gasten aan. Ik begin met spelen, en probeer mijn ingestudeerde stuk sereen maar warm en melancholiek te brengen om het binnenkomende publiek iets bijzonders te geven.
Voel ik mij bezwaard mijn geld te verdienen met het spelen voor mensen waar ik misschien weinig mee gemeen heb? Nee. Oren zijn oren. Je weet nooit wie luistert en wat het met ze doet. Aan de andere kant van het glas is een oudere mevrouw van de fiets gestapt. Ze gluurt naar binnen als een jong meisje dat na haar bedtijd dansende volwassen bespiedt. Ze lacht verrast als ik één hand van mijn trompet loslaat en al spelend naar haar zwaai. Ze zwaait terug. Samen kijken we hoe de zaal volstroomt.

Het toenemende geroezemoes geeft me vrijheid bij het spelen, met plezier improviseer ik op de melodie. Tot na een half uur de speakers brullen: ‘DAMES EN HEREN, WILT U ZICH NAAR UW PLAATSEN BEGEVEN?’.
Ik houd de floormanager in de gaten. Na een paar minuten kijkt hij omhoog en haalt zijn wijsvinger van links naar rechts over zijn keel. Ik maak mijn frase af.
Eenmaal ingepakt wil ik graag snel weg, maar het pand is hermetisch afgesloten. Alleen aan de hand van een beveiligingsdame kom ik bij een uitgang.
‘Zijn er vaker van dit soort feesten?’, vraag ik.
‘Ongeveer drie keer per week’, zegt ze. ‘En soms een etentje van privépersonen of sponsors.’ ‘Een familie-etentje?! In die enorme zaal?’
‘Nee, dat is meestal in de Nachtwachtzaal.’
‘Enig idee wat dat kost?’, vraag ik nieuwsgierig.
‘Zonder eten een ton.’
‘Goh…. Zonder eten een ton.’
Rembrandt moest eens weten.