Metalen ballen

Tegenover mijn tijdelijk atelier in Caylus (Frankrijk) bevindt zich boven straatniveau een ommuurd terrein, omringd door oude platanen en kapotte bankjes. Boven het veld bungelen tl-buizen. Buiten is het nog geen drie graden op de eerste donderdagavond in april als de tl-buizen het zanderige terrein verlichten. Een groep mannen en vrouwen beweegt zich over het vlakke terrein van en naar elkaar toe. Met volle aandacht kijken ze naar een punt. Soms zonderen ze zich af of lopen weg, dan weer staan ze dichtbij elkaar, toch zijn ze te allen tijde samen. Het gehele schouwspel ziet eruit als een choreografie.

Met geconcentreerde blikken trachten de spelers de weg van een metalen bal te voorspellen, als een kunstenaar die naar een leeg vlak staart om vooraf het resultaat van een lijn te verbeelden.
De onverwachte bewegingen van de bal, door de onregelmatige ondergrond, zijn als een potlood dat tekent op papier dat hangt op een oude muur. De ondergrond kan de lijn en dus de tekening ineens een andere wending geven.

Elke dinsdagavond komt een groep mensen van alle leeftijden, afkomst en geslacht hier bijeen om te oefenen. Ze spelen in drie verschillende rondes met steeds andere mede- en tegenstanders. Ik observeer de bewegingen van de mensen en de bal en noteer deze direct op papier. Eerst veilig vanuit mijn atelier, maar na twee avonden het spel van bovenaf te hebben vastgelegd wil ik het van dichterbij gaan bestuderen. Ik begeef mij tussen de spelers.

Ik wil het spel niet meespelen, het alleen observeren en noteren op papier. Met dezelfde hyperfocus als zij hun spel spelen, teken ik de beweging van de bal. Langzaam maak ik contact met de mensen tussen wie ik sta. Ze kijken over mijn schouders mee. Ze vragen naar de tekeningen van het vorige spel of van vorige week en er ontstaat een gesprek in gebrekkig Frans of Engels. De spelers kijken via mijn tekenhand aandachtig mee naar hun eigen spel. Ze herkennen acties of zijn verrast. Lachen om een te hard gegooide bal, die ook in mijn tekeningen als een lijn van mijn blad afschiet.
Ze spelen Pétanque, in Nederland vooral bekend als Jeu de Boules.

Aan het eind vormen de sporen van de metalen ballen, net als de sporen van de potloodlijnen door mij achtergelaten op papier, een tekening; een herinnering aan een actie.
Kijk af en toe eens achterom, naar het spoor dat je achterlaat.