Eervol uit de kleren

Ruim vier jaar geleden is het inmiddels dat ik voor het eerst poseerde voor een beeldend kunstenaar. Ik hield in eerste instantie (zijn voorstel) mijn ondergoed aan. Al gauw voelde ik me ontspannen genoeg om de laatste restjes stof af te leggen en geheel naakt voor deze totaal onbekende te gaan staan.

Na afloop bekeken we de tekeningen en ik betrapte mezelf erop dat ik me dingen afvroeg, waar ik me voor schaamde. Ben ik echt zo breed? Hangt mijn ene borst inderdaad een beetje scheef? Ziet mijn buik er werkelijk zo uit in die bepaalde positie?

In tegenstelling tot de tekenaar die jaren geleden tegen betaling een portret van mij maakte bij de Sacré Coeur, heeft de man voor wie ik nu poseer – opdat er misschien nog een fooitje in zit – niet het doel mij zo mooi mogelijk af te beelden. Dit is niet iemand die de boel romantiseert en het lijf er op papier strakker uit laat zien dan het in werkelijkheid is. ‘En dat is ook niet nodig’, zegt de kunstenaar in kwestie stellig. ‘De maatschappij waarin we leven creëert een onrealistisch beeld van hoe de vrouw is of zou moeten zijn. Terwijl de vrouw zoals ze is, fantastisch is, volmaakt.’

Op de grote hoeveelheid tekeningen en schilderijen die niet alleen in zijn atelier maar door het hele huis hangen, staan vrouwen afgebeeld in allerlei soorten en maten. Ik durf inderdaad te geloven dat hij iedere vrouw en ieder vrouwenlijf prachtig vindt. ‘Ik omring me graag en zo veel mogelijk met jullie’, glimlacht hij terwijl hij mij zijn werk ziet bestuderen. Na de sessie word ik uitgenodigd om samen met zijn vrouw en dochter te dineren, die met mij omgaan alsof ik altijd al in hun midden ben geweest.

Er volgen meer naaktsessies. Waar ik in het begin vooral houdingen kies waarin mijn lichaam langgerekt, sierlijk en charmant uit de verf komt, kies ik langzaam maar zeker steeds vaker houdingen uit die, in zijn woorden, ‘vreemd, interessant, ongrijpbaar en bizar’ zijn. Hij schildert en tekent erop los terwijl ik rol, spring, balanceer en (het aller-moeilijkste) stilzit. Naarmate we meer en meer vertrouwd met elkaar raken, gaan we ook over op fotografie in combinatie met schilder- en lichtkunst.

Zo nu en dan organiseert hij een etentje voor al zijn modellen, want uiteraard: ik ben niet de enige vrouw in zijn leven. Dit zijn avonden waarop hij extreem uitgebreid kookt, voor ons: een bonte verzameling trotse vrouwen van verschillende leeftijden, met de meest uiteenlopende figuren, allemaal op een eigen manier krachtig, kwetsbaar en prachtig. Zijn vrouw en kind zijn op organische wijze altijd onderdeel van het gezelschap. Hij schenkt ons wijn bij terwijl zijn ogen glimmen, de oren gespitst om al onze verschillende verhalen in zich op te nemen. Hij is dankbaar voor onze fysieke verschijning én diep geïnteresseerd in wat daarbinnen leeft. Een man naar m’n hart: iemand die het leven eert. Voor zo’n kunstenaar wil ik uit de kleren.