De trilling van taal

Onlangs belandde ik door een gelukkig toeval in de armen van Moeder Amma. Moeder Amma is een van de weinige vrouwelijke spirituele leiders die internationale bekendheid geniet en haar boodschap is even eenvoudig als doeltreffend: Liefde is waarheid.

Zij geeft zelf het lichtend voorbeeld door de hele wereld over te reizen simpelweg om mensen te omhelzen. Zij doet dit al dertig jaar, schijnbaar moeiteloos en altijd met een stralende glimlach, in het moordende tempo van drie dagen per land en één dag reizen. Haar ‘werk’dagen duren vaak vijftien tot twintig uur, ze slaapt nauwelijks, je ziet haar zelden eten. Een tempo dat onze huidige politieke leiders het nakijken geeft. Iedereen is welkom, toegang is gratis.

In haar kielzog reist een karavaan van een kleine vierhonderd mensen mee. Vrijwilligers. Die bemannen onder meer in ieder land en in iedere gigantische hal waar Amma haar duizenden omhelzingen geeft de kraampjes van een marktje. Met de opbrengst van de verkoop heeft Amma al talloze projecten gestart, w.o. natuur- en milieubeschermingsactiviteiten, watervoorzieningen, ze heeft weeshuizen, ziekenhuizen, scholen en universiteiten opgericht. De lijst is eindeloos.

Ik liep na het ontvangen van de omhelzing die mij simpelweg in eenvoud deed belanden langs de kraampjes. Aanvankelijk met tegenzin. Iets in mij houdt niet van dit soort merchandising en meestal vermoeit de overdaad mij al bij voorbaat. Maar hier gebeurde iets anders. Ik werd getroffen door de atmosfeer van het marktje. De rust, de aandacht van de mensen, de aandacht die ook letterlijk uit de voornamelijk handgemaakte producten leek te komen. Dit marktje vermoeide me niet. Integendeel. De intensiteit en de zuiverheid van de kleuren, de geuren, de diversiteit en tegelijkertijd de harmonie waarin alles tot zijn recht kwam, inspireerden me en verkwikten me. Ik zag een sjaal die me bijna de tranen in de ogen deed springen, zo mooi vond ik hem, alsof hij iets in mij deed trillen. Ik kocht hem, hij kostte ook wat, maar het was een waardige ruil. Ik ging naar huis met om mijn schouders een warme bloemenpracht en voelde me tevreden.

Later realiseerde ik me wat hier gebeurt. Het (hogere) bewustzijn van slechts één mens, noem het de trilling die in haar leeft en die zij doorgeeft, heeft kennelijk zoveel kracht en waarheid in zich dat zij een hele menigte wakker maakt en inspireert. Bewust of onbewust begint deze menigte te resoneren en te creëren. Want dat is het, het is één grote creatie van een oneindige hoeveelheid vormen.
Het verstand heeft er over het algemeen moeite mee om toe te geven dat dit mogelijk is: dat één ogenschijnlijk kleine vonk zoveel wakker kan maken in zoveel mensen. Het is een niet aanwijsbaar, onverklaarbaar en nog erger, onvoorspelbaar proces dat in werking gezet wordt door de wet van de resonantie. Liefde is waarheid, en iets in mij en in die mensen wil kennelijk niets liever dan meetrillen met die waarheid. Deelnemen aan die dans. Me overgeven aan die trilling die leven geeft, die schoonheid en harmonie genereert, die aandacht en eenvoud in zich draagt. Ik probeer het dus maar niet te begrijpen, maar zoals de sjaal mij iedere keer weer doet glimlachen, doet ook het schrijven van dit stukje mij plezier en dat zou zomaar eens op onverklaarbaar maar toch onmiskenbaar logische wijze voelbaar kunnen zijn in de trilling van deze taal.