De realiteit met haar vloeiende dynamiek

Vorige week reisde ik mee met Clancy, de outsider die op een gekke planeet leeft en een tweedehands universe simulator op de kop heeft getikt. Daarmee reist hij door een vreemd universum, waar hij mensen interviewt voor zijn space cast. Ik wilde mee ontsnappen aan wat er allemaal stilstond. Ik had opeens tijd om te denken aan het voorbijgaan van mezelf en mijn geliefden, aan het vreemd struikelen van de tijd. Dit keer liep ik naast hem en zijn zieke moeder, terwijl zij spraken over leven en dood.

Ik luisterde naar hun gesprek over geboorte, meditatie en opgroeien als tweede kind, en liep door een soort kleurig laboratorium in een ondefinieerbaar universum, tussen teddyberen in ziekenhuisjassen. Kleine hondjes druppelden uit kranen, teddyberen ritsten zich uit alien onesies. We liepen een grot vol lichtgevende paddenstoelen in, naar een bed, waar de moeder van Clancy in ging liggen. Ze was ouder geworden. Haar haren waren grijs, ze had rimpels. Ze kon Clancy niet meer dragen als een kind in haar armen. Hij was nu volwassen, zat aan haar bed en legde haar onder een deken met allemaal gekleurde vlakjes erop.

Kun je de binnenkant van je hand voelen, vroeg ze.
De binnenkant van mijn hand? Ik heb dit nog nooit geprobeerd.
Voel je wijsvinger vanbinnen. Je wijsvinger, dat is je pink!
Ze lachten. Daarna deed Clancy een serieuze poging.
De eerste poging is moeilijk, zei zijn moeder. Ze vroeg hem om nu ook zijn armen en benen vanbinnen te voelen.
Het is raar, antwoordde hij. Het lukt.
Dat- is aanwezigheid, zei ze. Je bent niet in je hoofd, je verlaat je geest.

Toen stierf ze. Clancy huilde in stilte. Om het lichaam van zijn moeder kwamen tientallen gloeiende paddenstoelen uit de grond omhoog. Samen vormden ze een gigantische lichtgevende paddenstoel, waar gekleurde bolletjes vanaf kwamen, die zich in het lichaam van Clancy nestelden. Ik huilde ook. Zat aan het bed, in stilte, keek naar de paddenstoel. Dacht aan tijd, aan het voorbijgaan van levens, aan wat hier zijn betekent, wat in het nu zijn kan zijn. Of ik dat überhaupt kan. Of dit universum, waar ik met Clancy doorheen reisde, dat opeens mogelijk maakte: stilstaan, midden in de vreemde realiteit.

Veel tijd om daarover na te denken had ik niet: Clancy raakte zwanger. Van zijn moeder, wat hem de kans gaf zelf oud te worden, terwijl hij haar zag opgroeien met de wijsheid die ze al bezat als oude vrouw. Zo kon hij nog eens afscheid van haar nemen en uiteindelijk zelf sterven zonder zich steeds af te vragen waar hij nu was en waarom. Hij vertrok in een lange trein die door een grote rood-blauwe ruimte gleed.

Het is de realiteit, met haar vloeiende dynamiek, zei zijn moeder, toen ze weer geboren was. En ik dacht: ja, die vloeiende dynamiek, dat is het precies. Het leven is alles door elkaar en alles tegelijk. En soms staan we stil, soms bewegen alle levens tegelijk, soms moeten we elkaar nog een keer dragen en toegeven dat afscheid de stomste realiteit is die bestaat. Soms is een superspacy animatieserie de enige manier om daarover na te kunnen denken.


Tip: Clancy ontmoet je in de serie Midnight Gospel. In de laatste aflevering spreekt hij met zijn moeder. Kijk het op een donkere dag, de serie is liefdevol, grappig en verdrietig tegelijk. De animaties zijn geweldig. De audio is filosofisch en fascinerend.