Het schilderij wordt vaak voorgesteld als een venster op de wereld. In het begin van de twintigste eeuw heeft Kasimir Malevich met zijn Zwart Vierkant de schilderkunst met het monochrome schilderij geconfronteerd. Hiermee werden zowel de toeschouwer als de kunst voor een filosofisch dilemma gesteld: indien het monochrome schilderij de ultieme schilderkunstige verbeelding betreft, wat valt er daarna nog betekenisvol te schilderen? ‘Wat is een monochroom nou precies?’ Je zou het monochroom als een zwart gat kunnen beschouwen, een poort naar een andere werkelijkheid, een verdichting van vele over elkaar heen geschilderde beelden. Misschien is het monochroom het sleutelgat waardoor je een glimp van de hemel kunt zien, een wormgat waardoor de tijd onze wereld binnendringt. Met deze opvattingen als uitgangspunt kan blijken dat een vertrekpunt is hetgeen hermetisch en volbracht lijkt: het ultieme schilderkunstige beeld.
