Als regisseur heb je niet altijd de luxe om precies zo te casten als de rolverdeling van het stuk vraagt. Daardoor spelen vrouwen soms mannen, volwassenen soms kinderen en andersom. Met wisselend resultaat: de ene keer geloof je er niks van, dan weer geeft het zelfs een meerwaarde. Het toneel is dé plek van de illusie, alles zou moeten kunnen. We gaan op zoek naar de werking van die illusie. Wat is de essentie van man, vrouw of kind zijn? We bekijken de mogelijkheden van persiflages, stereotypen en werkelijk bestaande personen om die illusie te bereiken. Ook zien we hoe we verschillende theatervormen, en rekwisieten, kostuum en grime kunnen gebruiken om geloofwaardigheid te creëren.
