Bij een eerste aanblik word je geraakt en je weet het: ‘schoonheid!’. Is schoonheid dan zo eenvoudig herkenbaar? Betekent schilderkunstige schoonheid de afwezigheid van complexiteit? En afwezigheid, is dat hetzelfde als leegte en is leegte een iets? Of een angstaanjagend niets, dat zo snel mogelijk gevuld moet worden met schoonheid aan de oppervlakte, een aangename kleur, de klare lijn. Is schoonheid familie van oppervlakkigheid (‘beauty is only skindeep’)? Schilderkunstige schoonheid zou slechts met veel inspanning verworven kunnen worden. Maar wat als de weg van de minste weerstand een short cut naar beauty blijkt? Laten we daar dan ons voordeel mee doen. Of is schoonheid uiteindelijk gewoon saai en vervelend? Misschien blijkt schoonheid misvormd of onvindbaar, verdwenen onder al te veel verflagen of verborgen onder onze vooroordelen.
