Het meisje uit het sprookje trok, ondanks de waarschuwing, de rode schoentjes aan. Daarna had ze de keus: zichzelf dood dansen of haar voeten laten afhakken. De harde realiteit doet ons onze onschuld verliezen. Herinneringen aan het moment van dat verlies gaan we omzetten in danstaal; een zoektocht naar hanteerbare, concrete beelden. De kennis van het eigen lichaam, onze authenticiteit in bewegen, is daarbij van belang. Dat lichaam laat zich vervolgens inspireren door de omgeving, door zintuiglijke invloeden en materialen, om theatrale bewegingsvormen te laten ontstaan. Zodat we niet putten uit emotie, maar tot een beeldende vertaling van het verlies van onschuld komen, met een danstheatervoorstelling als resultaat.
