Soms weet je niet wat je moet zeggen. Soms wel, maar niet hoe. We gaan met de onmacht van communicatie als poëtisch gegeven aan de slag. Dit doen we vanuit een fysieke ingang: we laten het lichaam communiceren. De ruimte. We laten de stem klinken, spreken en dansen. Soms zullen we met de woorden strijden. Soms blijven we haken in de klank. Soms valt er niets te zeggen en valt het stil. We zullen veel improviseren als basis om theatraal materiaal te verzamelen. Niets zeggen is een speelse fysieke week waarin de tragikomische poëzie uit alledaagse observaties door vervorming en humoristische verstilling vorm krijgt.
