In de stukken van Shakespeare en de Grieken draait het onvermijdelijk uit op de dood. De wraaktragedie Titus Andronicus telt 24 slachtoffers. Antigone kiest voor de dood als haar broer niet wordt begraven, Medea vermoordt haar eigen kinderen. De dood doet ons beseffen dat we leven, is soms heroïsch, soms stil en vredig. Lachen om de dood kan ook, denk aan de uitvergrotingen in komische horrorfilms. Dood en liefde hebben een onmiskenbare relatie, op een sterfbed, tijdens een begrafenis. Een vampier of een weerwolf belichaamt de onmogelijke liefde. Wat denkt een dode eigenlijk? Wanneer is dood écht dood? Met muziek, beeldende kunst en andere kunstvormen als inspiratiebron gaan we zoeken naar onze eigen theatrale vorm. Je bent maker en speler in een week waarin suggestieve beelden en fysiek theater de boventoon voeren.
