The greatest poem ever written

Ik zie een man een op zijn rug liggende zeeschildpad de waterige zonsondergang in voeren. Ik zie een vrouw haar gezicht in een pretzel duwen op deuntjes van Natalie Imbruglia. Ik wandel door Bahia Blanca. Ik zie een groep jongens tijdens een onstuimige dagwisseling in een grauw meer een man ten onder laten gaan. Ik zie een egel bevallen en een doodskist dansend begraven worden.

Dit is het internet.

Voel je niet schuldig als deze link je heeft afgeleid van ‘je werk’. Wees bereid je mee te laten voeren in deze externe werkelijkheid. Je bent een muisklik verwijderd van alles waarop je niet zit te wachten. Ga nergens naar op zoek. Kom er eerlijk voor uit. Spendeer een zeer groot deel van je dag op het web.
Lees Wasting time on the internet van Kenneth Goldsmith. Denk na over de centrale vraag: kunnen we het internet herformuleren en wel als het beste gedicht ooit geschreven?

Ik zie een koelkast vol met bevallig liggende Ken-poppen in gekleurde zwembroeken. Ik zie een stockphoto-serie van opblaaskrokodillen die in de nacht een huis verlaten en de straat op trekken. Ik zie een tafel vol schnitzels ter grootte van een deurmat. Ik zie iemand zijn alpaca stofzuigen.

Zie dit als een antidotum in dit tijdsgewricht van digital detoxen. Zie surfen niet als afleiding of afwezigheid. Wandel dagelijks ergens willekeurig via Google Streetview. Wees een anonieme digitale flaneur en ben er trots op. Hier is niemand en hier is iedereen. Denk aan wie er momenteel allemaal digitaal voor je huis zou kunnen staan.

Ik lees over een voormalige buurtbewoner die wat rond zat te klikken op Google Maps in zijn oude wijk en zodoende een cold case heeft opgelost.

Laat je leiden door willekeur. Bekijk de dingen vanuit het kader ‘kunst’. Verzamel je vondsten. Cureer ze in mapjes. Scroll niet door tijdlijnen zoals je door musea draalt, maar zoek de poëzie in de toevalligheid. Er schuilt zoveel schoonheid in onbedoelde kunst.

Een vrouw schreef een review over een Russische begraafplaats: ‘Nette rijen. Iedereen is uitstekend. De graven spreken over veel dingen. Als een plek om te bezoeken raad ik vrienden aan om diegenen te onthouden die deze wereld op zijn minst een beetje beter hebben gemaakt.’

De werkelijkheid is de composthoop van het web. Wat je erop gooit, gaat zijn eigen gang. Je hebt invloed op wat je eruit destilleert. Online zijn wil niet zeggen: afwezig in de realiteit. Het is een verdubbeling van de werkelijkheid. Het is zaak om die in de reële wereld zichtbaar te maken. Ik voel dat in mijn werk als mijn taak. Ik slinger een afbeelding van een tevreden zeehond het web op. Klap mijn laptop dicht en kijk glunderend in de vragende ogen tegenover me.
Poëzie begint bij het kijken, maar wordt pas zichtbaar in de vertaling. Blijf klikken, blijf kijken en niet weten wat komt:

Dat is de kunst.