Iets dat niets nodig heeft

‘In een ideale wereld waren we wezen geweest. We voelden ons als wezen en we vonden dat we het medelijden verdienden dat wezen toekwam, maar helaas, we hadden ouders’, schrijft Miranda July in het korte verhaal Iets dat niets nodig heeft. De verteller zonder naam staat met haar voet in de badkuip te wachten, totdat Pip, haar geliefde die is weggelopen na een ruzie, weer thuiskomt. De vertellers voet begint te rimpelen en het water koelt af.

Ka was na een ruzie de deur uitgelopen en daarom had ik het bad van zijn ouders gevuld. Het plan was om Iets dat niets nodig heeft te gaan lezen in het water, totdat hij terugkwam. Net als de naamloze verteller zou ik het water laten afkoelen om de tijd stil te zetten.
De eerste keer dat Ka me mee naar huis nam, maakte hij een grapje bij het natuurstenen trapje dat naar de voordeur leidde.
‘Ik huur hier de zolder’, zei Ka.
Wist ik veel dat dat een grapje was, dat hij eigenlijk nog bij zijn ouders op zolder woonde. Dat de mensen die ik als huurbazen had begroet mijn schoonouders waren. Waarom zou Ka op zichzelf gaan wonen als zijn ouders een villa hadden met een ruime zolder? Ka had zelfs een eigen bad en een verdieping lager de badkuip van zijn ouders in hun marmeren badkamer. Wanneer Ka boos de deur uitliep, ging ik in het bad van zijn ouders zitten om te lezen. Zijn ouders waren toch niet thuis, die hadden een huisje in Zuid-Frankrijk.

Mijn kinderkamer had grote ramen en muren die ik rood met zwart verfde toen mijn ouders een weekend weg waren.
‘Net een bordeel’, zei mijn oma.
Ondanks dat mijn kinderkamer een bordeel was, had ik alles mee als kind. We woonden in een huis met een tuin. Toen ik ging studeren verfden mijn ouders het rood en het zwart van mijn kinderkamer over. Zelf ging ik samenwonen met een meisje dat later wegliep met een crackjunk. Toen ze weg was, stopte ik met de wc schoonmaken en mijn haren kammen en eten. Er was geen bad om in te gaan liggen wachten, maar ik miste haar ontzettend.

Van mijn relatie met Ka leerde ik dat welvaart relatief was. Volgens hem kwam ik nog steeds uit een dorp en voor de grap noemde hij me een pauper. Later zou ik nog meer jongens daten die eigenlijk rijk waren, maar armoede cosplayden. Zoals Em die, volledig ondersteboven van de xtc, mij op de schouders sloeg en uitriep: ‘Voor een simpel meisje uit Zaandam ben jij zo ver gekomen!’ Maar ik ben geen meisje en niet simpel.

In Iets dat niets nodig heeft zegt de verteller haar ouders geen gedag als ze van huis wegloopt, omdat haar ouders haar anders niet zouden laten gaan. Maar de blowende moeder van Pip merkt het nauwelijks als haar dochter vertrekt en vraagt of ze haar nog even de tv-gids aangeeft. Pip en de naamloze verteller gaan samenwonen in een vies appartement, maar dat maakt hen niet uit, want ‘we hadden geen eisen; we waren gewoon verbaasd dat het onze deur was, ons versleten tapijt, onze kakkerlakkenplaag.’

Liggend in het bad van Ka, lezend en wachtend, vroeg ik me af wie ik was. Niet Pip en zeker niet Ka, want die had de zolder van zijn ouders om op te wonen en meerdere badkuipen om uit te kiezen. Was ik dan de naamloze verteller? Ik miste altijd iemand en mijn ouders hadden me laten gaan. Het badwater koelde af, ik probeerde de tijd stil te zetten en vroeg me af of Ka weleens naar de zolder keek en dacht: ‘Dit is mijn zolder.’


Miranda July – Niemand hoort hier meer dan jij – vertaling Waldemar Noë – 2007, De Bezige Bij