De nieuwe, eerste zin

Vandaag schreef ik de eerste zin van mijn nieuwe roman. Terwijl ik tot vorige maand twijfelde of ik het project wel zou starten. Bij een volwassen fictieroman kunnen de tijd en moeite die je erin steekt nou eenmaal niet opwegen tegen wat het oplevert. De vraag is of dat erg is?

Het was raar om twijfels te voelen en afwachtend te blijven. Mijn hele leven heb ik aan zo’n beetje alles getwijfeld, maar nooit aan mijn schrijverschap. Het schrijven heeft me zoveel gebracht aan plezier, mogelijkheden en ontmoetingen! (Vooruit, ook een beetje geld, voldoende.) Toch was er die stem die zei dat het misschien wel mooi was geweest? Het waren natuurlijk geen gekke gedachten. Tenslotte heb ik – tot nu toe – zeven romans gepubliceerd. Een mooi aantal en er zijn nog zat (zát) mensen die dit allemaal eerst kunnen lezen, voordat er behoefte ontstaat aan een nieuw boek.

Een stem in mijn achterhoofd fluisterde dat schrijven, als beroep, nou eenmaal niet meer hetzelfde was als voorheen. De wereld is veranderd. Ik heb door de ‘ontlezing’ mijn handen vol aan het creëren van leesplezier bij kinderen – en vaak genoeg ook bij hun leerkrachten. Misschien moest ik me voortaan richten op mijn kinderboeken. Mensen zijn druk en niet alleen met werk en gezin, maar ook met sociale media en korte berichtjes online. Intussen was ik ook uitgever geworden, en dus ondernemer. Moet een ondernemer niet bedenken of een project wel ‘rendabel’ is, voordat je eraan begint? Nou, één ding weten we: een volwassen roman is meestal niet rendabel! Wie neemt er nog de moeite om een fictieboek op te pakken?

Ondertussen ging de tijd gewoon verder. Het verhaal rijpte in mijn hoofd en eerlijk gezegd was het maanden geleden klaar om op papier te worden gezet. Met elementen van detective, feelgood en ook de psychologische roman. Misschien een tikje maatschappijkritisch… Alles volgens het type romanschrijver dat ik graag wil zijn. Het is er straks allemaal – dat wil zeggen, voor wie het zal oppakken.

Intussen hielp de stand van het land niet erg bij mijn twijfels. De gestegen kosten, de ontevredenheid, het gebrek aan gastvrijheid, de respectloosheid… Mijn reactie hierop was om, vrij stoïcijns, mijn blik te richten op de positiviteit die binnen mijn handbereik was. Mijn wereld maakte ik kleiner. Leuke projectjes in overzichtelijk verband, vrolijke updates, mooie verpakkinkjes voor de webshop… Bij het inpakken voegde ik in ieder postpakje stilletjes een beetje positieve energie. Gaandeweg voelde ik me sterker worden. Elke bestelling begon te voelen als een steunbetuiging!

Ik realiseerde me eens te meer hoe belangrijk het is om te zorgen voor je eigen geluk. Je kunt een eigen wereld bouwen – altijd, of het op zijn minst proberen! Dat was het moment waarop ik ging zitten en schreef. Vol van de eerste en ook vol van de nieuwe zin!