Geen tijd voor twijfel bij Stille Nacht

Op een zondagmorgen in december sta ik in een appartement in Goes te proberen de altpartij van Stille Nacht te zingen. Na jaren van ‘dat komt nog wel een keer’ en ‘ik zou eigenlijk best wel eens’ ga ik dit jaar meezingen in mijn moeders kerstkoor. Het plan is om compleet met een zwarte map met muziek, zwarte kleding met een rood accent (candy canes) en een brandende kaars de kerk in te lopen, een dag voor kerst.

Ik heb vroeger in een koor gezongen, het jeugdkoor van diezelfde moeder, dus door de zenuwen heen dacht ik dat het wel goed zou komen. Eenmaal aan het zingen, bleek dat ik de fijne kneepjes van de koorzang toch wat verleerd was. Ook het notenlezen was flink weggezakt. Maar, na een ochtend opfrissen en het eindeloos herhalen van de moeilijke telling, kreeg ik er zowaar lol in. Het moment dat mijn stem voor het eerst echt mengde met die van de vijf vrouwen die ik een uur daarvoor had ontmoet, was voelbaar lichter dan de rest van mijn week.

Ik verdien mijn geld als podcastmaker, schrijver en journalist. Een van de lastigste dingen daaraan is dat ik eigenlijk best bang ben om dingen te maken, of dingen te doen voor een publiek, of op wat voor manier dan ook bekeken te worden. Ergens aan beginnen kost me vaak veel moeite en als ik eenmaal begonnen ben, heb ik chronisch te weinig tijd. Of ik doe het helemaal niet en voel me daar dan rot over, omdat ik anderen de sprong wel zie wagen. Daarom besloot ik naast mijn werk wat dingen te doen die ik óók spannend vind. Dingen waar ik eigenlijk niet zo goed in ben, maar die ik graag wil doen om het doen. Geen risico, gewoon muziek maken zonder dat ik daar geld mee moet verdienen of – ik noem maar iets – er m’n hele identiteit aan ophang.
Een van die dingen is dus het zingen in het kerstkoor, maar ik ben ook sinds twee jaar drummer van een karaokeband. Wij spelen, iemand anders zingt, soms in kroegen en zalen, soms onder een systeemplafond. Toen ik bij de band kwam, kon ik net een beetje drummen. Ik had veel les gehad, maar er was nooit echt urgentie, dus stelde ik het echte spelen uit. Iedere repetitie van de band was spannend en als ik nu video’s terugkijk van die tijd, kan ik me voorstellen dat de band zich destijds even achter de oren heeft gekrabd. Maar stukje bij beetje ging ik vooruit, omdat ik simpelweg wel moest en er niet zoveel tijd was voor twijfelen. Iedereen in de band heeft het druk, af en toe komt er een optreden aan en moet het gewoon.

Soms denk ik dat dit is waar kunst voor bedoeld is. Iets leren, een vlucht uit het echte leven, en: de rest van mijn tijd makkelijker maken. Want na een repetitie waar onverwacht iets lukt, na een succesvolle poging Stille Nacht, na een optreden waar iemand Angels tegen het systeemplafond schreeuwt, gaat het schrijven ook gemakkelijker. En blijk ik toch ineens iets nieuws te kunnen.