In de film geldt de stelling: actie is psychologie. Je bent wat je doet en vaak niet wat je zegt. Zo kan er tijdens de voorbereiding van een moord indringend over de kwaliteit van roomijs worden gesproken. Of de eeuwige liefde wordt verklaard, maar over een schouder wordt broeierig naar een ander gekeken. De manier waarop personages staan, zitten, bewegen of dansen vertelt veel over wat er in hen omgaat. De taal van het lichaam vormt deze week de basis van waaruit we theater maken. We trainen het fysiek, gevoel en gedrag van personages en creëren een onderling sterk verbonden familie. De individuen vinden van alles over elkaar, zonder dat uit te spreken. En als ze spreken zijn dat korte fragmenten uit het werk van schrijvers als Achternbusch, Schwab of Luif. Aan het einde van de week komt het publiek bij deze familie op bezoek.
