Wilders in mij… Geschreven door David Mulder. Hiermee sluiten we de vierde serie Columns over Kunst af. Alvast mooie feestdagen gewenst, en tot het nieuwe jaar.
Wilders in mij
Ik zou meewerken aan een kunstproject in de wijk. En na een paar keer meedoen met brainstormen trok ik me weer terug. Dat is de korte versie van het verhaal. Maar er zit meer achter. Het komt uiteindelijk neer op de vraag: hoeveel kan een kunstenaar van het publiek verlangen?
Het valt me op dat kunstenaars soms met dedain praten over het vermáken van het publiek (vies gezicht trekken). Alsof kunst er alleen maar toe doet als de mensen in de zaal eerst door de zure appel heen moeten bijten om vervolgens uit te komen bij wat de heilige graal lijkt te zijn: de boodschap van de kunstenaar.
Ik ben helemaal niet vies van een boodschap, maar de manier waarop die vaak aan het publiek wordt overgebracht staat me tegen. Een keer was ik bij een performance in het Centraal Museum in Utrecht. De kunstenares rolde een flinke kei door de ruimte, bond er vervolgens een touw omheen en trok hem van de ene naar de andere plek. Daarna liet ze de steen voor wat hij was en ging ze op de grond liggen. Een hele tijd
Ik word daar boos van. […lees de hele column…]
