Renée van Marissing schreef voor ons de column van deze week:
HUID
Sinds een paar dagen is mijn kind gefascineerd door mijn elleboog. Meer specifiek, door het stuk vel aan de buitenkant dat, wanneer ik mijn elleboog strek, haar vorm behoudt als hij erin knijpt. Telkens weer moet ik mijn mouw opstropen en roept hij na het knijpen uitzinnig: ‘Ja, ja ja,’ alsof het een truc is die met hem wordt uitgehaald en waardoor hij zich elke keer graag laat verrassen. Hij wil dat ik in zijn vel knijp. Dat doe ik, er blijft niets staan, zijn huid zit ook hier nog strak om de botten en spieren. Hij gelooft me niet als ik zeg dat het niet is gelukt maar krijgt zijn arm niet zo gedraaid dat hij zijn eigen elleboog kan zien.
Ik moet denken aan Annie Dillards essay ‘Huid’, uit de pas vertaalde bundel De overvloed. Hierin kijkt een jonge Annie, een kind nog, naar de lichamen van haar ouders. Ze trekt aan de haartjes op haar vaders armen, duwt op het strand tegen hun kuiten, bestudeert het gezicht van haar moeder wanneer die een dutje doet op de bank. Ze speelt met haar moeders hand, tilt haar vingertoppen op en maakt een bergketen van haar moeders vel. [… lees de hele column…]
