Bassist Hidde Roorda schreef deze week de Column over Kunst voor ons:
De genialiteit van de eenvoud
Bas spelen lijkt voor veel mensen makkelijk en saai. Hoe vaak heb ik wel niet de vraag gekregen of ik bas ben gaan spelen, omdat gitaar te moeilijk was, of ik het niet saai vind om de hele tijd hetzelfde te spelen, of het niet vervelend is om maar één noot tegelijk te mogen spelen…
Als bassist heb je echter een belangrijke taak. Eén van mijn docenten zei altijd dat je als bassist het publiek laat dansen. Niet de drummer is verantwoordelijk voor de dansvloer, maar jij als bassist. Je kunt met je baslijn een drumpartij heel funky maken, of helemaal in laten storten. Luister bijvoorbeeld eens naar Chelsea Rodgers van Prince; op het moment dat bassist Sonny T inzet, wordt de bassdrum uit het intro met terugwerkende kracht enórm funky. Sterker nog: als je daarna het liedje nog een keer opzet vóel je die baslijn al in de bassdrum.
Behalve die belangrijke taak om het publiek te laten dansen, moet je het als bassist voor jezelf toch vaak leuk maken. Heel veel popmuziek gaat na verloop van tijd op elkaar lijken, en zeker in het commerciëlere circuit zijn de interessante baslijntjes ver te zoeken. [… lees de hele column …]
