Dat is de titel van de Column over Kunst van deze week. Geschreven door theaterregisseur en schrijver Danielle Wagenaar.
“Ik moet een lijst maken van alles waar ik een hekel aan heb. En dan geen open deuren als: domme mensen of De Toppers, of mensen die gemeen doen tegen dieren.
Na het opruimen van onze kamers, het schuren van de vloeren en het puzzelen met 1000 stukjes, zijn we aanbeland bij wat mijn dochter ‘de nieuwe eerlijkheid’ noemt. We vertellen elkaar zaken die we in virusvrije vakanties voor onszelf houden. Zij is daar ongevraagd mee begonnen, met die eerlijkheid, en ziet het als een beloning voor ons, haar ouders, dat zij als puber haar geheimen op tafel gooit.
Zo weet ik inmiddels dat ze ‘Best weleens drinkt, ze stiekem naar een rave is geweest, een Stick and Poke heeft gezet en dat ze maar 1 keer bad is gegaan.’
Ik grimlach en bedank haar voor haar openhartigheid.
Enthousiast gaat ze verder. Nu we toch bezig zijn.
Ze vertelt dat ze het leuk vindt dat haar vader zo geniet van het uitproberen van allerlei exotische gerechten (dat noemt ze schattig), maar dat zij verlangt naar, gewoon, ‘mijn schijf van vijf’, naar iets dat ze al kent. Naar basisvoedsel, iets wat we wekelijks zouden kunnen laten terugkomen (woensdag gehaktdag), iets dat je kunt herkennen. Iets met groente, vleesvervangers en aardappels. De teleurstelling druipt van het gezicht van mijn vriend en hij heeft geen zin meer in dit nieuwe spel.
Mijn beurt. Ik moet dus een lijst maken van zaken waar ik een hekel aan heb.
Misschien komt het omdat ik weinig afleiding heb momenteel, maar ik heb het gevoel dat ik heel makkelijk aankom bij de kern van deze opdracht. Ik vouw mijn handen op tafel, ga rechtop zitten en doe mijn mond open.”
[… lees de hele column …]
