Dat is de Column over Kunst van vandaag, geschreven door Eva Jansen Manenschijn.
“Ik denk aan de lege ruimte. De lege zalen. Ik zie ze voor me deze maanden. Rijen klapstoelen gehuld in donkerte. De vloer verlaten. Geen decor, lampen, acteurs. De ruimte is plotseling groot, diep, hoog; leeg. Soms misschien een tik van krimpend of uitzettend hout. Het ritueel is stopgezet, maar de ruimte is nog steeds daar, als een verlaten kerk.
In mijn tijd als regieassistent ging ik vaak in de zaal zitten als iedereen at, sliep of naar huis was. Zittend op het podium of ergens op stoel tweehonderdzoveel, viel er een gevoel van weemoed over me heen. Ik werd steeds weer naar die lege zalen getrokken.
Het gevoel dat ik ervaarde, heeft iets te maken vergankelijkheid. Ik houd van de verlaten ruimte die suggereert dat het iets dat er was nu niets is. Je vindt dezelfde sfeer in oude huizen, kerken, op begraafplaatsen. Toch nergens zo sterk als in het theater.” [… lees de hele column …]
