Actrice en theatermaakster Dilan Yurdakul schreef een Column over Kunst voor ons.
14 jaar
In de tijd voor de cc (coronacrisis) kreeg ik een mail in mijn mailbox afkomstig van stichting Buitenkunst. Er ging meteen een steek door me heen. Vanuit de opgeslagen loodsen van kleine onverwerkte drama’s schoot uit de krochten van mijn herinneringen het voorval dat ik mij als 14-jarige, voor een zomercursus van Buitenkunst had ingeschreven zonder toestemming van mijn ouders. Overtuigd van mijn liefde voor spelen en theater, van mijn talent ervoor, besloot ik intuïtief dat deze cursus zou kunnen bijdragen aan mijn ontwikkeling als ‘kunstenaar’.
Ik zag de plek ook al helemaal voor me: een kamp met allemaal jongeren, tussen de bomen, werken aan teksten, aan spel, aan het vak, in een veilige omgeving waar bij voorbaat alles goed zou zijn wat ik zou doen, want er werd tenslotte betaald om hieraan deel te kunnen nemen. En ik zou de enige Turk zijn, ook dat wist ik. Dat was toen gewoon zo. Maar het maakte me niet uit. Ik had tenslotte een doel: actrice worden.
[…lees de hele column…]
