Ja het is weer vrijdag! Tijd voor een nieuwe column over kunst:
Tijdwee – door Sarah Oortgijs
“In ongekende tijden komen ook nieuwe of in vergetelheid geraakte woorden en samenstellingen bovendrijven. Tussen de woordspelingen die de actualiteit vangen duiken ook begrippen op die iets wezenlijks aan de oppervlakte brengen. Zo’n woord is huidhonger. Er is binnen de anderhalvemetermaatschappij een gevoel van ‘tijdwee’ ontstaan naar het moment dat aanrakingen vanzelfsprekend, of ten minste legaal waren. Een baby die wel gevoed maar niet aangeraakt wordt, groeit letterlijk niet, maar levenslang dreigen we intern te verpieteren als onze huidhonger niet gestild wordt.
Over de huid als grens tussen binnen- en buitenwereld en de aanraking als middel om zowel het zelf te definiëren als de verbinding met de ander te bewerkstelligen, maakte regisseur Lieza Röben de documentaire Huidhonger. Hierin wordt een variatie op Descartes’ ‘Ik denk, dus ik ben’ aangehaald van filosoof Wilhelm Schmid: ‘Tango, tangor, erg sum’: Ik raak aan, ik word aangeraakt, dus ik ben. ” [… lees de hele column …]
