Lees In gesprek met een trilobiet van beeldend kunstenaar Joncquil de Vries.
Laatst stond ik oog in oog met een trilobiet. Het in en door de tijd gevangen bewijs van eerder leven. Al zijn de meningen over de onomstotelijkheid daarvan natuurlijk nog steeds verdeeld. Misschien was dit ook pas het moment dat ik werkelijk werd overtuigd.
Ditmaal werd ik keihard geraakt en sprak de trilobiet mij aan. Er was een haast tastbare lijn die het moment van zien en het moment van verstenen onlosmakelijk met elkaar verbond. Dat het bordje ‘440 miljoen jaar geleden’ er een tijdsbestek aan koppelde, maakte het duizelingwekkend actueel. Als we de trilobiet geloven, heeft hij nooit gedacht dat zijn bestaan een onuitwisbare indruk zou achterlaten, laat staan verwacht dat het zo lang zou duren. Trilobiet zijn werd niet gehinderd door de onzekerheid van het ego en had zin zonder zich daar ooit druk over te hoeven maken. Welke zin is zelfs nog steeds in wording en daarbij rijst de vraag waarom er überhaupt zin gegeven moet worden. Feit is dat hij na al die jaren weer ten volle werd gezien. Zelfs meerdere malen. In eerste instantie was daar de archeoloog die hem vond en dacht: dit is een hele mooie. […lees de hele column…]
