Dat is de titel van de Column over kunst van deze week, geschreven door toneelschrijver Sophie Kassies.
“Op de fiets naar huis moppert het in mijn hoofd nog na. Waarom had ik het daarnet in de schouwburg zo slecht naar mijn zin? Het stuk was goed geschreven, en belichtte actuele, interessante thema’s die iedereen aangaan. De acteurs, stuk voor stuk toppers, maakten hun personages volkomen waar. Wat kan er misgegaan zijn tussen mij en dat wat er op het podium gebeurde?
Ter hoogte van het Vondelpark schiet me een herinnering te binnen. Een jaar of vijf moet ik geweest zijn, toen ik voor het eerst jeugdtheater zag, dat destijds nog gewoon kindertoneel heette. Ik heb geen idee meer van het stuk, maar wel weet ik dat er een scène in voorkwam waarin een personage stiekem iemand anders besloop. Ik herinner me dat alleen, omdat de kinderen om me heen keihard begonnen te roepen: ‘Achter je! Achter je!’ [… lees de hele column…]”
