“Het was nog voor de verbouwing. Ik stond op een stille middag in het Stedelijk Museum voor het immense schilderij van Anselm Kiefer. Dit indrukwekkende ‘Innenraum’ van drie bij meer dan drie meter maakte Kiefer in 1981 naar aanleiding van een foto van de marmeren zaal in de Nieuwe Rijkskanselarij van het naziregime. Zonder deze informatie was ik al diep onder de indruk van het schilderij met de duistere zaal en als lichtplek het glazen platte dak, dat het ruimtelijke perspectief van het vertrek benadrukte. De beklemmende geschiedenis, geschilderd in overwegend woeste bruine vlekken, lagen zwart teer en grijze as, liet zich raden. Achter mij kwamen twee vrouwen staan die net als ik hun blikken omhoog richtten om het werk visueel te kunnen omvatten. Stilte heerste. Tot de linker dame tegen de rechter verzuchtte: ‘Maar ik houd zo van kleur’.
Wat betekende dit? Zijn bruin, zwart en grijs geen kleuren?” […lees de hele column…]
